The final countdown

Hallo iedereen,

Hier volgt één van ons laatste blogberichten! Nu het vakantie is, hebben we al enkele uitstappen achter de rug. Hierna volgt een verslagje van onze activiteiten gedurende de afgelopen dagen.

Maandag 22 april zijn we samen met één van de verpleegkundigen (Yankuba) op stap geweest. Yankuba is één van de nachtverpleegkundigen op de dienst ‘Emergency’ in het ziekenhuis waar wij ook stage hebben gelopen. De eerste stop was het ziekenhuis van Serrekunda. Omdat men ons vertelde dat het ziekenhuis in Banjul het belangrijkste en grootste ziekenhuis is, hadden we niet zo’n grote verwachtingen. Uiteindelijk viel onze mond toch wat open bij het zien van dit ziekenhuis. Het gebouw is namelijk nog maar enkele jaren oud en dus in prima staat. Alle bedden zijn hetzelfde en op elk bed ligt een kussen en een laken. Ook is er bij elk bed een bijhorend nachtkastje geplaatst. De hygiëne is er naar onze mening uitstekend. Op enkele diensten waren zelfs linnenmanden aanwezig! We kregen er een korte rondleiding en bezochten enkele diensten, o.a. pediatrie, medical ward, materniteit, spoed en operatiekwartier. Wat ons opviel tijdens de rondleiding was het feit dat er heel wat buitenlandse dokters aanwezig waren. Blijkbaar werkt dit ziekenhuis samen met Cuba en komen er heel wat dokters van Cuba hier voor enkele jaren werken.

Ziekenhuis van Serrekunda

Health Centre, Sukutta

Onze tweede stop was een Health Centre (HC) in Sukutta. Enkele weken geleden bezochten we reeds een HC in Tabokotto, maar we merkten toch enkele verschillen op. De gebouwen van dit HC zijn al enkele jaren ouder, dit zie je zowel aan de buiten- als de binnenkant. De diensten die aanwezig zijn, zijn gelijklopend. Zo heb je OPD, materniteit, female ward, men ward,... Wat wel anders was, was het plafond. Dit is (samen met enkele andere materialen zoals kasten) uit België overgekomen en werd door Belgische technici geplaatst. Verder heeft men in dit HC ook een klein laboratorium opgericht. Hier kan men snel en eenvoudig malaria testen of eventuele andere bloedonderzoeken uitvoeren. Dit alles is verwezenlijkt door Belgische studenten. De hoofdverpleegkundige was volledig in de wolken toen wij vertelden waar wij vandaan kwamen. 




De derde stop was in Tanka Tanka. In dit dorpje heeft men een psychiatrische instelling. Dit ligt, zoals we hadden verwacht, heel afgelegen. De hoofdverpleegkundige gaf ons een rondleiding en we konden enkele vragen stellen. Zo kwamen we te weten dat Gambia slechts twee psychiatrische instellingen heeft, waarbij deze van Tanka Tanka de grootste is. Er zijn ongeveer 75 patiënten opgenomen en slechts 20 verantwoordelijken zorgen voor deze mensen. Van deze 20 zijn er slechts 4 ‘educated nurses’. De medicatie is heel beperkt: slechts vier verschillende soorten zijn aanwezig. Hier heeft de patiënt geen aparte kamer en badkamer, maar ligt men per 8 in één ‘zaal’, wel is er een scheiding tussen mannen en vrouwen. Verder is er een heel grote open ruimte en een tuin. Er wordt ook voor hen gekookt (3 keer per dag). Wanneer de patiënten willen, kunnen ze ook meehelpen met koken.

Onze laatste stop die dag was een ‘shelter’, voor oudere mensen en voor kinderen. Waar de oudere mensen verblijven lijkt allesbehalve op een woon-en zorgcentrum zoals in België. Er zijn slechts vijf kamers, voor vijf personen. Elke kamer heeft een bed, een heel kleine kast en een hele vuile badkamer. Er is ook een ‘zitplaats’, maar deze bestaat enkel uit zeteltjes en witte muren. De kinderen die hier verblijven zijn achtergelaten door hun ouders en tienermoeders kunnen hier ook verblijven. Moe maar voldaan keerden we terug naar Banjul.



Dinsdag 23 april gingen we nog eens naar het RVT ziekenhuis. We hadden namelijk nog heel veel materialen in ons huisje staan. We gaven nog enkele spullen op de volgende diensten:

- Apotheek

- Spoed

- Operatiekwartier

- Pediatrie: kleertjes van A-mode afgegeven aan dokter Hellen.



Dienst Pediatrie van het RVTH

Dr. Hellen

Woensdag 24 april zijn we naar Bakoteh gegaan. Hier bevindt zich het SOS kinderdorp. We trokken onze ogen open toen we zagen hoe groot dit ‘dorp’ was en welke accommodatie er aanwezig was. In totaal verblijven er een 80-tal kinderen. Deze kinderen leven in groepjes van 10 in één huisje. Voor elk huisje is een moeder verantwoordelijk, zij doet alle huishoudelijke taken (vb. kleren wassen, eten maken, kuisen,...) De kinderen slapen en eten niet enkel hier, maar krijgen er ook onderwijs. Zo krijgen ze bijvoorbeeld lichamelijke opvoeding, tekenen, Engels,... Heel normale vakken op het eerste zicht, maar toch was er één grote verrassing. De kinderen leren er namelijk ook Frans! Tijdens de lessen zijn ze verplicht om ofwel Engels, ofwel Frans te praten. Dit vak krijgen ze al vanaf 6-jarige leeftijd.

Na de SOS kinderdorpen gingen we ook nog naar het Rode Kruis in Westfield. Hier kregen we een heel lange uitleg over de werking en de doelstellingen van deze organisatie. Behalve de uitleg kon hier geen rondleiding gegeven worden, zoals we op de andere plaatsen wel kregen. Toch zijn we blij dat we ook aan deze organisatie een bezoekje hebben gebracht.

Buiten al deze uitstappen hebben we nog heel wat uren voor school gewerkt. O.a. het eindwerk vraagt nog veel tijd en energie. De uitdrukking ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’ bestaat niet voor niets...

Binnen exact 6 dagen nemen we hier in Banjul het vliegtuig richting Brussel. Voor de mensen die graag willen weten wanneer we juist vertrekken en aankomen (onder voorbehoud):

Vertrek Banjul op 1 mei om 21u45 (Gambiaanse tijd)
Aankomst Brussel op 2 mei om 5u35 (Belgische tijd)

Mochten deze tijden nog veranderen, dan laten we dit zeker weten via onze blog. Op de website van Brussels Airlines vind je ook alle nodige informatie (check vluchtnummer SN222).

De bijna laatste warme groetjes,

Jolien en Anneleen