Enkele ervaringen op de dienst materniteit

Dit blogbericht gaat over mijn (Anneleen) ervaring op de dienst materniteit, meer bepaald over enkele dingen die ik de afgelopen dagen meemaakte.

Ik werkte op maandag 8 april van 8 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds. In de voormiddag was het behoorlijk drukte op de dienst. Vijf andere studenten van de ‘School of Nursing’ in Banjul startten hun stage op de dienst materniteit, in totaal waren we dus met zeven studenten. Er waren enkele patiënten op de dienst, maar naar mijn mening moet je ook niet met zeven studenten naar een vrouw toegaan om de bloeddruk of temperatuur te controleren... Jolien en ik voelden ons behoorlijk nutteloos. Rond 14 uur hadden alle studenten gedaan met werken en keerde de rust terug. Als enige student op de dienst kon ik behoorlijk wat dingen zien en bijleren.

Toen Jolien en ik bij aankomst op de dienst (maandag) gingen kijken hoeveel vrouwen er lagen, zagen we vijf baby’s liggen die in doeken gewikkeld waren. ’s Nachts waren er veel bevallingen, maar jammer genoeg hadden deze kinderen het niet overleefd.

Één van de zwangere vrouwen had een ‘abruptio placenta’ (=de placenta is losgekomen. Wanneer de baby dan niet snel ter wereld komt, krijg het kindje niet genoeg zuurstof en voedingsstoffen.). Jammer genoeg werd bij onderzoek vastgesteld dat het kindje al was overleden, de dokters konden geen foetale hartslag meer vinden. Pas in de namiddag is de vrouw bevallen (via natuurlijke weg) van een dood kindje. Het dood kindje werd onmiddellijk in doeken gewikkeld. De vrouw bleef na de bevalling alleen achter. In het ‘kamertje’ waar de vrouw lag, staat een open incubator waar elk kind na de geboorte de eerste zorgen krijgt. Net na haar bevalling werd een kindje via keizersnede geboren en in deze incubator verzorgd.

Je moet je maar eens voorstellen als je net bevallen bent van een kindje dat is overleden, dat men vlak voor je neus een kerngezond kindje legt. Zelfs ik had het hier moeilijk mee!

Die dag was er een super lieve vrouw aanwezig op de dienst die zwanger was van haar eerste kindje. Ze is 34 jaar en keek enorm uit naar dit kind. Haar Engels was heel goed, waardoor we snel aan de praat raakten over haar zwangerschap en over mijn verblijf hier in Gambia. Elk uur ging ik bij de vrouw langs, gewoon om te kijken of alles nog oké was. In de voormiddag had ze al enkele centimeters opening, maar nog niet genoeg om te bevallen. Daarom werd de vrouw naar een andere dienst gebracht. In de namiddag (rond 16 uur) kwam een verpleegkundige samen met de vrouw naar de dienst materniteit. Toen ze eenmaal op een bed lag, kwam de navelstreng naar buiten, maar het kindje nog niet. De verpleegkundige deed een inwendig onderzoek, al snel werd duidelijk dat de voetjes eerst zouden geboren worden. Het kindje lag dus volledig verkeerd. Toen de baby eindelijk werd geboren, bleek het kindje prematuur te zijn. Buiten dit ademde het ook niet. Samen met een verpleegkundige reanimeerden we het kindje. Na enige tijd begon het kind te ademen en te wenen. Wat een opluchting!

De moeder had natuurlijk al snel door dat het niet zo goed ging met haar eerste kindje. Ze was helemaal overstuur en begon te wenen. Zelf kreeg ik wat tranen in mijn ogen. Omdat alle kindjes met een complicatie die op de materniteit geboren worden naar de neonatologie worden gebracht, bracht ik het kindje naar deze dienst. Toen ik terugkwam ging het al iets beter met de mama. Regelmatig ging ik nog eens bij haar op bezoek. Ze vroeg op een bepaald moment hoe het met mij ging. Ik zei: ‘Niet zo goed, want met jou gaat het ook niet goed’.

Toen ik gedaan had met werken ging ik nog even bij haar om goeiedag te zeggen. Ze keek er al naar uit om me de volgende dag te zien.

Toen ik op dinsdag ging werken, vond ik de vrouw nergens. Op geen enkele dienst was ze te bespeuren... Toen ik naar de neonatologie ging, leefde haar kindje (gelukkig) nog steeds. Maar, de verpleegkundige vertelde mij dat er nog niemand op bezoek was gekomen. Wat ik heel raar vond aangezien de vader van het kind maandagavond nog vroeg om zijn kindje te zien.

Ook vandaag (op woensdag) is er nog steeds niemand naar de baby gegaan en heeft het nog steeds geen eten gekregen.

Maandagnacht waren vijf kindjes ’s nachts overleden, maandagnamiddag waren er twee kindjes dood geboren en één kindje prematuur dat tot op vandaag nog geen eten heeft gekregen.

Vandaag werd ook een tweeling dood geboren, en waren er nog twee andere vrouwen die nog moesten bevallen maar waarvan het kindje ook niet meer leefde.

Zoals je merkt, het leven is hier allesbehalve gemakkelijk.

Anneleen