Werken, werken, werken en af en toe een pauze

Hallo iedereen,

Het is alweer een tijd geleden.... Natuurlijk hebben we hier onze redenen voor. Op 18 februari viert men in Gambia elk jaar 'Independence Day’. Op deze feestdag gaan de Gambianen helemaal uit de bol! Muziek, iets drinken, parades door de straten, toeters en bellen,... Het was allemaal aanwezig. Deze dag mochten we zeker niet missen. We zijn dan ook even naar het (overvolle) park wat verderop gegaan om één van de parades te bekijken. Graag hadden we de president van Gambia gezien, maar dit was helaas niet het geval. Die dag was het behoorlijk warm. Lang in de zon blijven staan zat er niet in. We zijn dan ook op tijd terug naar ons huisje gegaan om nog wat verder te werken voor school. Op deze feestdag was het niet nodig dat we gingen werken. Het is namelijk een public holiday voor iedereen. Dit was voor ons een groot contrast met België. Ook op een feestdag wordt er bij ons gewerkt en moet je extra hard werken.

Om wat uren in te halen van onze eerste 2 weken stage werkten we op dinsdag, woensdag en donderdag van 8 uur tot 20 uur. De verpleegkundigen op de dienst konden het niet geloven dat we hier zelf voor gekozen hadden. Het klinkt misschien raar, maar deze 3 dagen zijn voorbij gevlogen. Veel sneller dan de andere dagen waarbij we slechts 6 uur per dag werkten.

Dinsdagnamiddag konden we met een patiënte mee naar het MRC. MRC staat voor 'Medical Research Centre' en is gelegen in Bakau, een stadje op 15 minuten rijden van Banjul. Eenmaal aangekomen in het MRC trokken we onze ogen open. Mooie grote gebouwen, bloemen, nieuwe bankjes,... Het leek wel een ziekenhuis zoals in België. De patiënte moest een echografie van het hart krijgen. Toen het haar beurt was mochten we ook meegaan om dit onderzoek te volgen. Nadien kregen we ook nog een rondleiding van een verpleegkundige op een dienst waar kinderen, mannen en vrouwen liggen. (Alle 3 in een aparte ruimte). De mensen die hier liggen doen mee aan een onderzoek. Dit kan bijvoorbeeld gaan over iemand met malaria, meningitis,... Met een gebroken arm moet je hier niet komen. Het centrum zelf is volledig gesponsord door Engeland. Één van de Engelse dokters die we hebben leren kennen, werkt dan ook de meeste dagen van de week in dit centrum.

Na 3 weken stage hebben we beide het gevoel dat we onze plek gevonden hebben binnen het team van verpleegkundigen. We weten hoe de dagindeling eruit ziet, wat we kunnen doen, welk materiaal we voor bepaalde handelingen kunnen gebruiken,... We vroegen voor school zoveel mogelijk feedback aan de verschillende verpleegkundigen. Deze was zeer lovend! Ook van een buitenlandse dokter kregen we mooie commentaar. Hier waren we uiteraard heel blij om!

Om het weekend in te zetten gingen we nog even naar het strand. Zoals gewoonlijk konden we hier geen middagdutje doen of een boek lezen. Je wordt er elke 5 minuten wel door iemand aangesproken. Er kwam een dame naar ons toe met wat fruit en souvenirs  Ze kon voor ons een bordje met fruit maken. Hier hadden we beide wel zin in! Op dit bordje lagen kokosnoot, banaan, mango, ananas en grapefruit.

Op zaterdag 23 februari hebben we veel verschillende dingen gedaan. Na wat langer te hebben geslapen namen we een frisse douche (letterlijk en figuurlijk), deden we een handwas, gingen we naar de supermarkt om onze voorraad eten en drinken in te slaan en genoten we voor de eerste maal sinds ons verblijf van het zwembad aan het hotel. Nadat we volledig ontspannen waren (en een bruiner kleurtje hadden), gingen we naar huis. Het schoolwerk blijft ons namelijk nog steeds achtervolgen... Om 21 uur was er opnieuw een avondshow in het hotel. Als ontspanning gingen we hier naar gaan kijken. Nadien werkten we nog even door voor school. We moeten ons namelijk voorbereiden op een andere dagindeling. Volgende week werken we namelijk van 20 u. ’s avonds tot 8 u ’s ochtends.  

Jolien heeft ondertussen haar nieuwe verslaving gevonden, namelijk bananen! Elke dag eet ze er twee. Sinds deze week heeft ze ook bananenkoekjes (soort prince-koekjes met bananencrème tussen), bananenyoghurt en bananendrank ontdekt. Anneleen wacht vol spanning op een gele kleur van bananen bij Jolien!

Nog een leuk weetje om ons bericht af te sluiten. We merkten deze week op dat niet alle kinderen hier zo vriendelijk zijn. Wanneer we namelijk over straat lopen, komen er steeds kinderen naar ons om onze handen aan te raken. (Deze handen zijn al dan niet plakkerig, vuil,...) Tegenwoordig komen ze ook naar ons met ‘de vraag’: Give me icecream, give me money,... Voor ons komt dit behoorlijk brutaal en onbeleefd over. Tegen deze kinderen zeggen we kordaat : No!

Steeds warmer wordende groetjes (op zaterdag 36°C),

Jolien en Anneleen

Wist je dat…?

• We hier al 18 dagen zijn en de tijd steeds sneller en sneller gaat?
• We op onze kamer een ‘Belgenhoekje’ ingericht hebben met foto’s van het thuisfront?
• We uitkijken naar de komst van onze familie (nog 29 dagen vooraleer de mama van Anneleen komt en nog 42 dagen vooraleer de ouders en de zus van Jolien komen)?
• We dankzij de weegschaal in het ziekenhuis te weten zijn gekomen dat we samen al ongeveer vier kilo afgevallen zijn?
• We al 5 avonden zonder elektriciteit hebben doorgebracht?
• We tot onze grote verbazing nog niet veel muggenbeten hebben?
• Anneleen twee dagen geleden vanop het toilet een muis zag lopen?
• We zondag Seedy ontmoet hebben? Hij zal onze gids zijn wanneer we de Crocodile Pool, de Monkey Place, de markt van Serrekunda… gaan bezoeken.
• We hopen dat ons eindwerk snel af is, dan kunnen we ten volle genieten van ons Gambiaans avontuur?
• We nog maar drie keer naar het strand zijn kunnen gaan om te zonnen?
• Anneleen het zondag behoorlijk moeilijk heeft gehad? Braken en diarree zorgden voor heel wat problemen.
• We al gewoon zijn aan de warme temperatuur?
• We tot nu toe al naar 2 verjaardagsfeestjes, 1 trouw en 1 herdenkingsmis zijn geweest?
• We nog steeds niet naar tv hebben gekeken, onze iPod hebben boven gehaald of naar een film hebben gekeken?
• We een tijd geleden een kudde geiten over het strand zagen lopen?
• We vrijdag na het werk een welverdiende ontspanning zullen nemen? We zullen voor de eerste keer relaxen aan het zwembad bij het hotel vlakbij.
• We het woord toubab (blanke) ondertussen al beu gehoord zijn en hier meestal niet meer op reageren?
• Heel wat mensen op straat ons bij de naam roepen, maar wij deze personen meestal niet (her)kennen?
• Er hier enkele bekende producten te koop zijn (o.a. Haribo-snoepjes, Dove-producten, Signal-tandpasta)?
• Je hier water kunt drinken uit zakjes?
• We al gewoon geworden zijn aan de omgevingsgeluiden die ons ’s morgens wekken (ochtendgebed moslims)?
• De Gambianen verzot zijn op pikant eten en zoete drankjes?
• Een flesje frisdrank (Coca-Cola, Sprite, Fanta…) van 300 ml hier slechts 12 dalasis kost (minder dan een halve euro)?
• Het vandaag ‘Independence Day’ is, een feestdag waarbij de president in de straten van Banjul te zien is? Ook voor ons was het een rustdag; wij werden niet in het ziekenhuis verwacht.
• Het iedere dag donker begint te worden om kwart over zeven en het volledig donker is om kwart voor acht?
• De Gambianen op iedere afspraak te laat komen, zelfs in het ziekenhuis op het werk?
• Je je afval hier gewoon op straat mag gooien? Soms wordt het afval verzameld en    nadien verbrand.
• Bananen en mandarijnen hier een groene kleur hebben en toch al rijp zijn?
• Het voor de Gambianen hier deze periode koud is? Sommige  dragen een muts en een lange broek...
• Mama’s hier steeds hun kindje op hun rug dragen in een doek?
• Sommige Gambianen opdringerig zijn en geen neen aanvaarden?
• We zeker nog geen spijt hebben dat we voor dit avontuur gekozen hebben...
• We steeds uitkijken naar nieuwe reacties op onze blogberichten… :-)

      
Jolien & Anneleen

Buikkrampen - Belgische gastvrijheid - Valentijnsdag

Het moest er vroeg of laat eens van komen… Onze magen en darmen bereikten deze week bij ons beide een dieptepunt. Woensdag werd Anneleen getroffen, donderdag was het Jolien haar beurt. Dinsdagmiddag aten we vóór de start van onze werkdag een broodje met ‘sea-food’. Dit was waarschijnlijk de oorzaak. We hebben beide besloten om dit niet meer te eten gedurende ons verblijf hier. :D Gelukkig zijn we op deze problemen goed voorzien. Onze voorraad Motilium en Immodium zal zeker nog van pas komen de komende weken...

Woensdagmiddag kwamen 2 Belgen op bezoek op de dienst pediatrie. Karl en Carine hadden een aantal kleine cadeautjes mee voor de kindjes. We hebben toen even met elkaar gepraat, maar ze hadden nog andere plannen die dag. ’s Avonds, wanneer we naar de avondshow in het hotel gingen kijken, kwamen we hen opnieuw tegen. We praatten een beetje, dronken iets en kregen echte Belgische chocolade te eten. Wat was dit lekker! Na 2 weken nog eens chocolade eten. We durfden er niet teveel van eten gezien onze maag-darmklachten. Karl en Carine waren heel geïnteresseerd in wat we hier doen, hoe we hier leven, hoe we op het idee kwamen om naar hier te komen,... Nadat we elkaar beter hadden leren kennen, nodigden ze ons uit om donderdagochtend met hen te ontbijten in het hotel. Dit konden we natuurlijk niet weigeren. Wat hebben we van dit ontbijt genoten! We aten en dronken een beetje van alles: broodjes, yoghurt, fruit, pannenkoeken, fruitsap, chocomelk,... Nadien hebben we samen met hen ook nog even aan het strand gelegen. Dit was slechts ons 3^de (korte) strandbezoek van de volledige periode dat we hier zijn. Toen we jammer genoeg moesten vertrekken naar het ziekenhuis om te gaan werken, nodigden ze ons nog uit om ’s avonds een douche te komen nemen in hun hotelkamer. Ook dit konden we moeilijk weigeren. Na onze werkdag gingen we eerst naar huis om propere kleren te gaan halen. Nadien gingen we opnieuw richting hotel. Hier namen we een lange douche. Het leek eeuwen geleden dat we ons nog eens met warm water konden douchen en dat we effectief in een douche stonden. Wat hebben we hier van genoten! We hadden ons nog nooit zo proper gevoeld. Jammer genoeg vertrokken onze Belgische vrienden vrijdagavond. Om hen te bedanken kochten we een kaartje en schreven we er een tekstje op. Via deze weg willen we Karl en Carine nog eens bedanken voor hun gastvrijheid. Dit vergeten we nooit!

14 februari = Valentijn. Terwijl dit in België enkel gevierd wordt tussen koppels gaat het er hier in Gambia anders aan toe. Zelf verschoten we toen we hoorden dat ze dit hier ook kenden. In Gambia wordt valentijn gevierd tussen broers-zussen, kinderen-ouders, vrienden onder elkaar, neven-nichten,... Hier heeft valentijn niet zozeer de betekenis dat je iemand graag ziet, zoals man en vrouw. Maar eerder ‘ik heb je graag’, een bedanking, of een vergeving. Zo wensen kinderen hun ouders een ‘happy valentine's day’ en kregen wij ook van Sony, collega’s, nieuwe vrienden dit te horen. Het is een dag waarop je elkaar ook geluk wenst. Zoals wij bijvoorbeeld met kerst en nieuwjaar doen. Op deze dag is er ook tijd voor vergeving. Heb je een hele tijd geleden ruzie gehad met een vriendin, dan is dit de dag waarop je elkaar belt of een berichtje stuurt met een boodschap. Zoals je merkt, dit is helemaal anders dan in België.

Deze middag zijn we tussen het werk voor school even naar een restaurantje gegaan. Dit is gelegen vlakbij Arch 22, een belangrijk gebouw hier in Banjul. Het restaurantje 'Billy's restaurant' genaamd was een aanrader van 2 goede kennissen  Het eten is er super goedkoop en heel lekker! Hier gaan we zeker nog eens ons buikje vol eten.

Groetjes,

Jolien en Anneleen

2 bewogen dagen: leven of dood?

Salaam Maleikum!

Op maandag 11 februari startte onze 2^de stageweek. Voor we onze werkweek op de dienst pediatrie begonnen, besloten we nog eens naar de ‘City Council’ te gaan. Hier konden we ons geld veilig opbergen. Normaal waren we dit al vroeger van plan, maar vrijdag is het hier al weekend. We hadden toen nog steeds geen toeristenvisum. Ook op ons internationaal paspoort hadden we nog geen stempel. Toen we de 1^ste dag toekwamen op het vliegveld was er namelijk geen douane aanwezig om ons de nodige stempel te geven. Om dit allemaal in orde te brengen zijn we dinsdagvoormiddag met iemand van de City Council naar het vliegveld geweest. Eens aangekomen kwamen we in contact met de ‘big boss’ van de luchthaven. We mochten uitleggen hoe het kwam dat we nog geen bewijs van aankomst in Banjul ontvangen hadden. Het personeel begreep niet goed hoe dit allemaal kon gebeuren. De 'big boss' noemde ons illegalen en in principe hadden we een misdrijf gepleegd en is dit strafbaar. Na dit stressmoment reden we daarna nog door naar de dienst immigratie waar we ook administratie moesten in orde doen. Gelukkig is het nu allemaal in orde en voelen we ons niet meer ‘illegaal’.

Na een weekend niet gewerkt te hebben in het ziekenhuis, vroegen we ons af hoe het met de kindjes zou zijn. We waren benieuwd om zowel de kinderen als de mama’s terug te zien. Jammer genoeg zagen we dat één kindje niet meer aanwezig was. Het 2 maanden oude meisje was namelijk zaterdagavond overleden. Kort na de geboorte was haar moeder overleden waardoor haar oma nu voor haar zorgde. Zij vergat echter het kind soms eten te geven. Het meisje was dan ook sterk ondervoed, ze woog 5 kg… Nadat we dit nieuws hadden verwerkt vroeg één van de verpleegkundigen aan Jolien of zij soms een lichtje had. Jolien begreep niet goed waarom hij dat vroeg. Pas na enkele seconden hadden we door dat de verpleegkundige dit lichtje nodig had om de pupilreactie na te gaan bij een kindje dat erg verzwakt was. Samen onderzochten we het kind. Het kind voelde erg koud aan, wat niet normaal was bij deze warme temperatuur. Het kindje reageerde ook niet meer op pijnprikkels en de hartslag was niet voelbaar. Al snel keken we naar elkaar en dachten we hetzelfde… De dokter werd opgebeld om de dood van het 4 maanden oude jongetje vast te stellen. In België zou er op dit moment veel spanning, verdriet,… ontstaan. Hier is dit echter niet het geval. We keken af en toe eens naar de moeder en zij probeerde haar sterk te houden. Ze had het moeilijk en kon haar tranen na een tijdje niet meer voor zichzelf houden. Familie van overleden personen krijgen van de dokter een ‘Death Certificate’, daarna wordt de patiënt naar het mortuarium overgebracht. Ook dit konden we  van dichtbij mee volgen. We beseffen dat dit niet bij deze ene keer zal blijven.

Dinsdag dachten we dat het een rustige werkdag zou worden, maar al snel bleek dit helemaal niet zo te zijn. Een twaalfjarige jongen was in ernstige ademnood en hij had de vermoedelijke diagnose tuberculose. Hij kreunde het uit van de pijn. Opeens riep de zus van de  jongen om hulp. Jolien kwam ter plaatse. Samen met een andere verpleegkundige twijfelden we geen moment en startten we de reanimatie op. Na een aantal beademingen en compressies kwam de dokter opnieuw ter plaatse met het lichtje. Enkele seconden later zei hij ‘finish’. Opnieuw een dubbel gevoel. Je wil alles doen voor het kind, maar je voelt je zo machteloos en opeens gaat alles zo snel! Een klein half uurtje later, nog niet helemaal bekomen van wat er was gebeurd, riep een andere moeder ons. Haar 6-weken oude kindje was opnieuw gestopt met ademen. Eerder deze dag, zo hoorden we van een verpleegkundige dat de vroegdienst had, werd er reeds gereanimeerd. Deze keer was Anneleen er als eerste bij. Ze controleerde of het kind nog ademde, maar dit was niet het geval. Omdat er niet direct materiaal bij de hand was om te reanimeren startte ze met mond-op-mondbeademing. Ondertussen waren er ook andere verpleegkundigen en dokters aanwezig. De ene verpleegkundige gaf het kind extra zuurstof via een masker, terwijl Anneleen compressies toediende. De dokter nam het nadien over en probeerde het kind te stabiliseren. Na 2 uur reanimeren had het kind een saturatie van 60 à 70%. Hierna werd ook nog een evacuerende punctie bij het kindje uitgevoerd (zonder enige verdoving werd 3 keer in de pleuraholte geprikt). 3 uur na de start van de reanimatie was het kind terug stabiel. Een opgelucht gevoel overheerste; we dachten namelijk dat ook dit kindje het niet zou overleven. Tot zo ver onze triestige verhalen…

Deze week deelden we onze eerste ballonnen uit aan de kindjes in het ziekenhuis. Hier op de dienst kennen ze geen cadeautjesmand/beloningssysteem zoals in België. De kinderen en ouders waren dolgelukkig met dit kleine gebaar. Dit zorgt voor enige troost na 4 keer verkeerd te prikken.

Om 18u was het moment aangebroken om medicatie toe te dienen. Aangezien we er beide niet van houden om de kinderen onnodig veel pijn  te moeten doen, zorgden we voor een nieuwe aanpak. We benaderden moeder en kind op een aangename en empathische manier. We namen onze tijd voor het toedienen van de medicatie en we troostten het  kind achteraf. Dit werd door zowel moeder als kind erg geapprecieerd.

Elke dag leren we nieuwe mensen kennen. Maandag ontmoetten we twee animatoren van het hotel vlakbij gelegen. Zij nodigden ons uit om op een woensdagavond of zaterdagavond één van hun shows te komen bekijken. Natuurlijk zullen we deze kans met beide handen grijpen. We kijken er al naar uit!

Greetings,

Fatou en Jeinaba

De eerste week zit erop

Dag beste bloglezers,

We kregen al heel wat positieve reacties i.v.m. onze blog. We nemen daarom graag dubbel de tijd om jullie opnieuw op de hoogte te houden van onze avonturen.

Terwijl we dit bericht aan het typen zijn, genieten we van de Afrikaanse muziek in de straat ter gelegenheid van het ‘Name Giving feest’. Dit is een feest waarbij het kind zeven dagen na de geboorte een naam krijgt. Normaal kunnen we binnenkort ook dergelijk feest bijwonen. Onze oordopjes zullen vanavond/vannacht dus opnieuw van pas komen zodat we morgen uitgerust aan een nieuwe werkweek kunnen beginnen.  Deze week werken we terug op pediatrie van 14u tot 20u, de laatdienst dus.

Zoals we in ons vorig blogbericht lieten weten zijn we voor alles geslaagd. Onze nieuwe Gambiaanse vrienden leefden met ons mee en waren natuurlijk ook blij voor ons. Ook hier kon dit niet onopgemerkt voorbij gaan, maar we verwachten wel nog een feestje in België! ;-) Vrijdagavond vierden we dit in Senegambia. De taxi kwam ons voor de deur ophalen. Eens in Senegambia aten we ons buikje rond met kip/varkensvlees en frietjes. Daarna dronken we nog iets in een pub. Het was raar om opeens terug zoveel blanke mensen rondom ons te zien, want in Senegambia zijn er veel meer hotels, veel meer toeristen en is het uitgaansleven aanwezig. Rond een uur of 1 lagen we terug onder ons muskietennetje. De Gambianen vertelden ons dat ze al van woensdagavond tot zondagavond uitgaan. Als je dus dacht dat Gambianen iedere avond thuis zitten ben je behoorlijk verkeerd.

Zaterdagvoormiddag deden we voor de eerste keer de handwas. Als echte huisvrouwen stonden we onze kleren te schrobben met onze meegebrachte Belgische Dash en Wipp producten. In enkele uren tijd was onze was droog. Volgens onze huisbaas zijn we echte Gambiaanse vrouwen aan het worden (of doen we toch ons best!)

Zaterdagavond konden we meegenieten van een Afrikaans trouwfeest. Ambiance ontbrak hier zeker niet, lang konden we niet onopgemerkt blijven neerzitten op onze stoel. Jong en oud, zwart en blank (Zweedse vrienden van het bruidspaar, een Nederlandse vrijwilligster en wij natuurlijk) dansten mee op de verschillende Afrikaanse muziekstijlen. Ook hier werden al snel lekkere hapjes onder onze neus geschoven. De volgorde/combinatie van hapjes is ons nog niet heel duidelijk.

1. Rijst
2. Gefrituurde hapjes (loempia, worstenbroodjes, visballetjes) met cake
3. Chocoladetaart met zoete afwerking
4. Puree, kip, varkensvlees, sla, groentjes
5. Fruit

Wij, als echte Gambiaanse vrouwen, mochten zondag met de handen uit één pot mee-eten. Dit was even wennen, maar het viel al bij al nog goed mee. Anneleen is linkshandig en daarom was het dubbel opletten dat ze haar linkerhand niet zou gebruiken.

Buiten deze activiteiten hielden we ons ook nog met het schoolwerk bezig. Zondag stond het eindwerk op het programma. Als kleine ontspanning gingen we even een luchtje scheppen aan het strand. We dachten er even te blijven en een kleurtje bij te krijgen, maar lang heeft dit niet geduurd. Er was behoorlijk wat wind en bewolking.

De eerste (niet ernstig) zieke is gevallen… Anneleen heeft een verkoudheid! Gelukkig waren we hier op voorzien en hebben we genoeg zakdoekjes en wc-papier meegenomen. De frisse wind van dit weekend, de ventilator op de kamer en de taxi’s die met open vensters rondrijden hebben hier zeker mee te maken.

Groetjes en tot de volgende,

Jeinaba en Fatou,

xxx

Examenresultaten + pijn in het hart in het ziekenhuis

Daarnet konden we onze resultaten van onze examens in januari bekijken. Hierbij laten we jullie graag weten dat we er beiden voor alles door zijn!!! - Vreugdesprongetje ! -

Voor diegenen die het nog niet zouden weten: in Gambia is het 1 uur vroeger (vb. 18u in Gambia = 19u in België).

De eerste Afrikaanse wondjes aan onze voeten zijn voor ons beiden een feit. Een strandwandeling kreeg een andere wending. Gelukkig zijn wij als toekomstige verpleegkundigen goed voorbereid en weten we hoe we dit moeten verzorgen. Resultaat = alles is terug in orde! Dit tot grote vreugde, we kregen namelijk in België te horen dat wonden hier niet makkelijk genezen. Dit door het vele stof, de temperatuur, de omgeving,...

Op dinsdag 5 februari hebben we voor het eerste enkele uurtjes aan het strand gelegen. Natuurlijk mocht de zonnecrème hier niet ontbreken. Ook namen we genoeg water mee, we waren dus goed voorzien. Wie denkt dat je ongestoord op het strand in Gambia kan liggen is verkeerd. Je wordt er namelijk regelmatig aangesproken door de plaatselijke bevolking. Zij willen graag weten van waar je komt; waar je verblijft; vragen of je iets wil kopen (postkaartjes, sjaals, fruit,...).

We hebben nu ongeveer 1 week stage gedaan op de dienst pediatrie. Elke dag trokken we de ogen open, bijvoorbeeld:
- Wanneer een kindje zuurstof moet krijgen via een neusbril wordt deze neusbril gebruikt van het vorige kindje. Het wordt niet ontsmet of er wordt geen nieuwe neusbril genomen.
- Wanneer er antibiotica moet gegeven worden, wordt de medicatie opgelost met 4 ml aqua. Er is echter nergens terug te vinden of dit wel met 4 ml moet zijn. De antibiotica wordt rechtstreeks in de vene ingespoten. Terwijl op de bijsluiter duidelijk staat vermeld dat dit product over 3–4 minuten traag moet inlopen.

Het enige ‘harde werk’ dat de verpleegkundigen op de dienst pediatrie doen is het toedienen van medicatie. Natuurlijk willen we hier steeds bij meehelpen. Jammer genoeg is het geschrift van de meeste Gambianen onleesbaar en kan je al snel een fout maken. Het toedienen gebeurt ook nog eens rechtstreeks in de ader. Kinderen beginnen automatisch te wenen wanneer ze je zien afkomen met een spuitje. Ons hart brak... de kindjes zien hier zoveel af (hun ziekte, door de warmte, geen hygiënisch zorgen of comfort,...) En dan doen we de kinderen ook nog eens pijn terwijl dit eigenlijk kan vermeden worden.

Als verpleegkundigen is het ook hier onze taak om materiaal te ontsmetten. Dit kan je echter niet vergelijken met de Belgische normen. Men gebruikt hier kraantjeswater waarbij een product wordt toegevoegd. Hiermee kuisen de verpleegkundigen enkel het karretje af waar de medicatie opstaat, de lavabo en de ijskast (waar bloed enige tijd inligt). De bedden worden niet ontsmet of gereinigd. Hier is er namelijk ‘geen tijd’ en geen materiaal voor. Enkel wanneer een kindje overlijdt op de dienst gaat het bed naar een speciale afdeling in het ziekenhuis waar het ontsmet wordt. Gelukkig heeft Jolien een ontsmettingsmiddel meegenomen: Hibitane 5%. Dit moet je aanlengen met een bepaalde hoeveelheid water, anders is de concentratie te sterk. De verpleegkundigen keken nogal raar toen we dit aan het maken waren. De rode kleur van het middel vonden ze namelijk leuker dan de roze kleur. Een dokter zag het uiteindelijke verdunde flesje staan. Volgens haar heeft dit geen werking. Je moet het middel zo gebruiken, zonder aan te lengen.

Balpennen zijn hier niet gekend. We moeten een paar keer per dag de onze afstaan aan de andere verpleegkundigen of de dokters. De gekregen balpennen via school zorgden al snel voor veel blije gezichten.

We hebben ook een Engelse dokter leren kennen. Zij verblijft in een nabijgelegen stadje (Bakau) en doet hier voor een klein jaar vrijwilligerswerk. We konden het al snel heel goed met elkaar vinden. Ze nodigde ons zelf uit bij haar thuis in het weekend. Ook is ze steeds bereid om vragen te beantwoorden, ons rond te leiden in het ziekenhuis,...

’s Ochtends kopen we een stokbrood als ontbijt. Het brood wordt niet in de gekende broodzak gestoken zoals bij ons, maar in een papier van een tijdschrift. Wel is het hier veel goedkoper, een stokbrood kost hier 6 dalasi (= 0,15 euro). De smaak is wel ongeveer hetzelfde, en het is steeds lekker mals. Wanneer we onderweg naar of van het ziekenhuis nog honger of dorst zouden hebben, kunnen we steeds eten of drinken vinden. In één straat zijn er namelijk veel kleine ‘winkeltjes’. Hier kan je een mandarijn kopen voor 4 dalasi (= 0,10 euro), een flesje fanta van 300 ml voor 12 dalasi (= 0,30 euro).

Gisterennamiddag gingen we ook even naar de markt. De markt hier is elke dag open, van ’s ochtends tot ’s avonds. Dit bezoekje doe je best niet alleen als toerist. Iemand meenemen van hier is een veel beter idee. Je kan er o.a. vlees en vis kopen (niet zo mooi verpakt zoals bij ons, maar het wordt verkocht op een houten tafel met alle vliegen en geuren vandien), kledij (die je trouwens zelf op maat kan laten maken), souveniers (handgemaakt), fruit, schoenen,...
Foto’s van dit avontuur volgen nog.

Warme groetjes aan het nu waarschijnlijk ondergesneeuwde België,

‘Sister’ Jolien en ‘sister’ Anneleen

Onze eerste werkdag op de pediatriedienst zit erop…

Dag thuisblijvers,

Hier ons derde blogbericht vanuit Banjul.

Vandaag gingen we voor het eerst naar het ziekenhuis. We keken er allebei enorm naar uit. Sony nam nog een foto van ons beide in ons stagepak. 

Hier is het de gewoonte dat we ons uniform al van bij het vertrek thuis aantrekken, zo is het voor iedereen op straat duidelijk  dat wij verpleegkundigen zijn. Ook de kinderen dragen hier een uniform om naar school te gaan. Samen besloten we dat er zo op straat een andere sfeer heerst dan in het weekend. Het ziekenhuis ligt op een 10-tal minuutjes stappen van ons gastgezin.

Voor de Gambianen is het echt een belevenis om een blanke te ontmoeten. Telkens we door de Gambiaanse straten lopen, roepen de spelende kinderen naar ons ‘Toubab, Toubab’. Dit is Wolofs, een plaatselijke Afrikaanse taal en betekent blanke. De kinderen houden ervan om ons aan te raken, naar ons te zwaaien en naar ons te lachen. Net zoals de volwassenen ervan houden om ons steeds hartelijk te begroeten met een handdruk. Nu ervaren we hoe het voelt om als zwarte rond te lopen in België waar praktisch iedereen blank is.

Eens aangekomen om 8u15 aan het ziekenhuis, werden we van het kastje naar de muur gestuurd. We hadden in België al enkele mails gestuurd naar Samba Bah, onze stagebegeleider. Deze persoon zouden we natuurlijk op onze eerste dag graag willen ontmoeten, maar vooraleer we hem konden bereiken duurde het een tijdje. Steeds moesten we wachten op een persoon die ons naar de plaats zou brengen waar we uiteindelijk moesten zijn.

Een verpleegkundige, Fatou genaamd, gaf ons een korte rondleiding door het ziekenhuis op de afdelingen waar we zullen werken. Zo kregen we onder andere de neonatologie te zien, het operatiekwartier voor kinderen en een speciale afdeling voor ondervoede kinderen. Het meeste materiaal wordt aan het ziekenhuis geschonken. Dit is materiaal dat nog bruikbaar is, maar volgens onze normen niet meer up-to-date is. Landen die het RVTH sponsoren zijn onder andere België, Duitsland, Engeland, de Verenigde Staten…

Onze werkdag start eigenlijk om 8u en eindigt om 14u, maar vandaag was het pas 12u toen we konden starten op de pediatriedienst. We trokken grote ogen toen we op de Gambiaanse pediatrie aankwamen. De dienst bestaat uit één grote zaal en de meeste kinderen zijn vergezeld van hun mama. Een geur overwelmde ons wanneer we binnenkwamen op de afdeling. Volgens de Gambianen is het werk van een verpleegkundige zeer zwaar. Voor ons is het echter zeer kalm; we zaten vooral neer.

De verpleegkundigen hier krijgen een goede opleiding van twee jaar. Ze weten zeker waar ze mee bezig zijn. Ze hebben echter het materiaal niet om volgens de richtlijnen te werken. Een voorbeeld hiervan dat ons onmiddellijk opviel is dat de leiding bij het inspuiten van medicatie niet geflusht en ontsmet wordt. Dit zorgt voor veel pijn bij het kind omdat deze medicatie zo niet verdund wordt. De materialen die hier onder andere ontbreken zijn ontsmettingsmateriaal, steriele compressen, handschoenen, thermometers, bloeddrukmeters en een weegschaal. In de loop van deze week zullen we onze materialen afgeven waardoor de situatie tijdelijk zal verbeterd worden. Ze hebben wel een aantal middelen maar dit is zeer beperkt. En als ze het al hebben is het zeker niet van het meest moderne materiaal. Wat ons opviel is dat er ook twee dokters uit Cuba op de dienst werken. Alle buitenlandse studenten worden zeer vriendelijk onthaald, zowel door de verpleegkundigen, de dokters als de patiënten zelf.

Na een gesprek met Samba Bah kwamen we te weten dat dit het beste ziekenhuis is van Gambia. Je moet dit echt in real life gezien hebben om te weten wat dit betekent!

Foto’s van onze afdeling volgen nog (als het trage internet dit tenminste toelaat)!

Nog steeds hartverwarmende groetjes,

Fatou en Jeinaba. xxx

Onze eerste belevenissen...

Salaam Maleikum!!!

Na het typen van ons eerste blogbericht verkenden we het strand voor de eerste maal. We werden direct aangesproken door de Gambianen die ons welkom heetten in ‘The Gambia’. Zij wilden, net als alle andere Gambianen, van alles over ons weten. Na een korte babbel met hen stapten we verder naar het ziekenhuis dat we voor het eerst van de binnenkant zagen. Aan de ingang zaten heel wat mensen buiten, dit zijn familieleden van patiënten die in het ziekenhuis verblijven.

Hier volgt een eerste korte indruk:

-          Het ziekenhuis is opgebouwd uit grote zalen en geen aparte kamers zoals in België

-          Er hangen hier en daar muskietennetten (niet meer in goede staat)

-          Grote zuurstofflessen lagen buiten (al dan niet gebruikt)

-          Er zijn veel binnenpleintjes waar hier en daar ook familieleden samen komen

-          Als laatste wandelden we door de ‘spoed’. Hier zaten een 7-tal dokters op een rij te relaxen.

Vervolgens leidde Sony, onze huisbaas, ons naar Africell, hier kochten we een Gambiaans SIM-kaartje zodat we de plaatselijke bevolking kunnen bereiken (veel goedkoper dan met onze Belgische SIM-kaart).

Hierbij laten we graag ons GSM nummer weten: Anneleen: 00220-7353218 en Jolien: 00220-7352698.

Op onze tweede avond werden we hartelijk verwelkomd op een verjaardagsfeest dat doorging in Serekunda. Hiervoor moesten we de taxi nemen wat werkelijk een heel avontuur was. Eens aangekomen op het verjaardagsfeest waren we opnieuw part of the family. J Opnieuw werden we overdonderd met veel vragen en al snel kregen we een bordje Afrikaans eten voorgeschoteld. We bedienden onszelf en namen een kleine portie (frietjes, rijst, kip, tomaten). Al snel kregen we te horen dat we nog meer mochten nemen want, aldus de Gambianen, zijn wij veel te mager! Bij het aansnijden van de taart konden we meezingen met het verjaardagslied "Happy Birthday". Er werden nog enkele foto’s genomen van de kinderen bij de taart.

Vervolgens gingen we na dit feestje opnieuw naar Banjul waar we deel konden uit maken van een straatevenement (Hunting genaamd). Zie foto. Na een vermoeiende eerste dag gingen we terug slapen onder ons muskietennetje.

Zondag gaan de meeste christenen naar de mis. Ook wij gingen mee. Deze week was het geen gewone mis: het was een herdenkingsmis waarbij een goede vriend van onze gastheer werd herdacht. Hij overleed op kerstmis na een auto-ongeluk. Om 10u startte de mis, maar Gambianen hebben het wat moeilijk met tijd; gevolg we kwamen pas om 10u20 aan. De misviering is hier toch wel anders dan in België. Er wordt hier meer gezongen en er wordt gebruik gemaakt van djembees. Dit zorgde voor een aangename sfeer. Er waren enkele herkenbare rituelen; onder andere het ontvangen van de hostie. Om de misviering af te sluiten ging iedereen naar voor om een zalving met olie. Omdat het een herdenking was hadden enkele goede vrienden en familieleden een T-shirt aan met daarop een foto van de overleden persoon en herdenkingstekst. Na de misviering die 2 uur duurde werden we uitgenodigd om mee te eten en te drinken bij de familie van de overleden persoon. Het verliep alweer zeer relaxed. Zie foto’s.

Als afsluiter van de dag maakten we nog een wandeling op het strand samen met Sony en zijn broer (hij komt ook regelmatig bij ons thuis). Het strand is vrij rustig. Hier en daar waren mensen aan het zwemmen of zich aan het wassen in de zee. We hoorden dat dit gevaarlijk is omwille van de sterke stroming. Op de terugweg waren plots heel veel jongeren aan het voetballen. Ze komen iedere zondag samen op het strand. Het voetballen gebeurt blootvoets (zeker niet aan te raden vanwege het vele afval op het strand).

Deze avond ging nogal duister in; er was namelijk geen elektriciteit. Gelukkig duurde dit niet lang en konden we met een aangename temperatuur gaan slapen. Deze avond brachten we door op onze kamer, zo konden we even tot rust komen alvorens een belangrijke week start.

Greetz,

Jeinaba (Jolien) and Fatou (Anneleen)  (dit zijn onze Afrikaanse naampjes)

Onze eerste dag en nacht...

Dag beste bloggers

Hier ons eerste blogbericht vanuit The Gambia!!!

Het afscheid in Zaventem viel zwaar. Er werd een traantje weggepinkt. We hadden enorm veel zin om te vertrekken, maar hadden ook enige zenuwen.

De vlucht viel veel beter mee dan verwacht. Wat deden we om ons bezig te houden?
- We aten koekjes, warme maaltijd, een ijsje en een sandwich.
- Tussen het eten door hebben we ook nog gewerkt voor school en een filmpje gekeken.
- De benen eens gestrekt.
- Wat slaap ingehaald.

Rond kwart voor 8 plaatselijke tijd maakten we een tussenlanding in Freetown. Dit ligt ten zuiden van Banjul, onze uiteindelijke verblijfplaats. Eens geland in Banjul, maakten we ons klaar om uit te stappen. Gelukkig dat een attente hostess ons kwam verwittigen dat we moesten uitstappen, anders zaten we terug op de vlucht naar België! 

De bagage en de controle gingen heel vlot. Nadien wachtten twee Gambianen ons op van de city council. Dolgelukkig waren we toen we onze naam op het blad zagen staan dat deze mensen bij zich hadden. Het werd al snel duidelijk dat we werkelijk aangekomen zijn op de Smiling Coast of Gambia!

De Afrikaanse temperatuur... om 21u30 was het nog steeds 25 graden. Wat wel even wennen was. De hoofdweg van de luchthaven richting verblijfplaats viel heel goed mee. Er waren nog heel wat mensen op straat. Hier in Gambia ben je nooit alleen!

Toen we aankwamen na een lange reis, hadden we de indruk dat het huisje waar we nog 3 maanden zullen moeten verblijven op instorten staat. We realiseerden ons al snel dat we terecht gekomen zijn in het echte Afrika. Al snel toonde de gastheer Sony ons onze kamer. Hier moet je je zeker niet te veel bij voorstellen. Foto's volgen zeker nog!

Na een welkomstdrankje, warme Gambiaanse groene thee, installeerden we ons in onze kamer. Veel slaapkledij moesten we zeker niet aandoen en het muskietennet boven ons was toch wel even wennen. Uiteindelijk viel onze eerste nacht goed mee behalve dat we om 6u30 gewekt werden door de biddende moslims. Onze oordoppen voor vannacht liggen al klaar.

Deze voormiddag leerden we nieuwe mensen kennen -familie van onze gastheer Sony- Weer konden we besluiten dat Gambianen zeer vriendelijke, lachende mensen zijn. Onze eerste maaltijd in Gambia was om 13u30: kip met frietjes en een deugddoend frisdrankje Sprite.

Alles verloopt hier heel relax, we hebben voorlopig voldoende vrije tijd. Al kijken we wel uit naar wat ons maandag te wachten staat. Dan gaan we voor het eerst naar het ziekenhuis. We houden jullie zo snel mogelijk op de hoogte. Foto's en nieuwe avonturen volgen snel.

Heel veel warme, zonnige groetjes vanuit het hotel dat vlakbij gelegen is. -In het gastgezin hebben we jammer genoeg geen toegang tot internet. -

Verder voelen we ons hier echte bleekscheten, maar de Gambianen zijn ervan overtuigd dat we met een mooi donker kleurtje naar huis zullen gaan....

Jolien en Anneleen. xxx

Goodbye Belgium, hello The Gambia!

Onze twee avonturiers zijn op weg naar hun tropische bestemming. De regen en de stress hebben ze van zich afgeschud. Vertrokken om 13u25 met vlucht SN219 naar Banjul (Gambia), met tussenstop in Freetown (Sierra Leone). Geplande aankomst Belgische tijd: 22u21.

We wachten vol ongeduld op hun eerste bericht...

Incheckbalie Brussels Airlines - 01/02/2013 10u50