Klik hier om het artikel te vergroten!
vrijdag 17 mei 2013
donderdag 2 mei 2013
woensdag 1 mei 2013
Bye bye The Gambia, hello Belgium!
Hier volgt een allerlaatste berichtje vanuit Gambia.
We maken ons volop klaar om te vertrekken!
Zojuist hebben we onze boarding pass kunnen afdrukken. Onze plaatsjes in het vliegtuig zijn gereserveerd.
Vertrektijd: 21u.45, aankomsttijd: 5u.35.
De 2 x 2 valiezen staan klaar.
Straks nemen we afscheid van Gambia waar we drie maanden verbleven...
Tot in België!
We maken ons volop klaar om te vertrekken!
Zojuist hebben we onze boarding pass kunnen afdrukken. Onze plaatsjes in het vliegtuig zijn gereserveerd.
Vertrektijd: 21u.45, aankomsttijd: 5u.35.
De 2 x 2 valiezen staan klaar.
Straks nemen we afscheid van Gambia waar we drie maanden verbleven...
Tot in België!
Jolien & Anneleen
maandag 29 april 2013
Het afscheid nadert...
Beste bloglezers,
Eerst en vooral willen we jullie bedanken voor jullie vele bezoeken op onze blog. De kaap van 10.000 bezoekers is reeds enkele dagen geleden overschreden. Omdat we steeds veel tijd in onze blogberichten gestoken hebben, geeft dit voor ons een grote voldoening.
Hieronder volgen onze avonturen van het afgelopen weekend.
Zaterdag 27 april hadden we afgesproken met één van de medewerkers van SOS kinderdorpen. Michelle werkt er als verantwoordelijke voor de ‘Kindergarden’ en nodigde ons uit bij haar thuis. Waar we die dag geen rekening mee hadden gehouden, was ‘cleaning day’. Van ’s ochtends tot ’s middags 13 uur was er geen enkele bushtaxi of taxi te bespeuren. We belden naar Michelle om te zeggen dat we niet konden komen, omdat het anders veel te laat zou zijn en we nog veel werk voor school hadden. Hier kon ze niet mee lachen, aangezien iedereen van haar familie op ons aan het wachten was en ze al eten had gekocht. We konden dus niet anders dan toch te gaan... Na een lange rit met de taxi kwamen we rond 14u aan bij Michelle thuis. We kregen er eten en zagen enkele familieleden. Wat we beide heel jammer vonden was dat bijna niemand iets tegen ons zei en dat Michelle meer dan de helft van de tijd weg was. Daar zaten we dan... Toen Anneleen om 15u45 zei dat we naar huis wilden gaan, was dit geen enkel probleem. Maar, we zitten nog steeds in Gambia... Uiteindelijk zijn we pas een uur later vertrokken. We waren behoorlijk laat thuis en hadden dan nog niets voor school kunnen doen.
- De gemeente Aalter
- De apothekers in Aalter, Aartrijke en Puurs
- De familie en kennissen van Jolien
- De A-mode in Aartrijke
De gekregen en aangekochte materialen vonden allemaal hun weg naar het Royal Victoria Teaching Hospital en worden nu ten volle gebruikt.
Hierbij willen we graag iedereen nog eens bedanken die aanwezig was op onze benefiet of die geld of materialen geschonken heeft. Natuurlijk willen we ook onze ouders en andere familieleden bedanken voor hun steun de afgelopen 3 maanden. We zullen blij zijn om jullie terug te zien!
Jolien & Anneleen
PS: Voorlopig zijn er geen wijzigingen voor onze terugvlucht. We landen normaalgezien donderdag 2 mei om 5u.35 in Zaventem.
Eerst en vooral willen we jullie bedanken voor jullie vele bezoeken op onze blog. De kaap van 10.000 bezoekers is reeds enkele dagen geleden overschreden. Omdat we steeds veel tijd in onze blogberichten gestoken hebben, geeft dit voor ons een grote voldoening.
Hieronder volgen onze avonturen van het afgelopen weekend.
 |
| In onze party dress |
Vrijdagavond (26 april) zijn we naar een ‘Gala-Diner’ of beter gezegd benefiet gegaan ten voordele van het ziekenhuis. We betaalden elk 1000 dalasi inkom en kregen hiervoor muziek, eten en drinken in de plaats. Én, we sponsorden ook het ziekenhuis. Met het geld wil men namelijk nieuwe materialen aankopen voor de bloedbank in het ziekenhuis, en meer mensen aanzetten om bloed te doneren. (Hier in Gambia wordt dit namelijk nauwelijks gedaan.) Op het toegangsticket stond vermeld dat het etentje om 20u begon. Omdat we nu reeds bijna drie maanden in Gambia verblijven, wisten we heel goed dat we daar niet om dat uur moesten zijn... Uiteindelijk kwamen we aan om 20u40, wat op zich nog veel te vroeg was. Er was bijna niemand aanwezig. Gelukkig waren dokter Hellen en Nathalie er wel al. We hadden beide behoorlijk wat honger en dorst, maar hier hebben we toch enige tijd op moeten wachten. Rond 22u kregen we uiteindelijk ons eerste drankje. Pas om 22u30 konden we aanschuiven aan het buffet. We legden ons bord goed vol, aangezien we grote honger hadden. Ons eerste bord was al redelijk snel leeg gegeten, maar omdat we nog honger hadden, wilden we nog eens aanschuiven. Dit was jammer genoeg niet mogelijk. Na 20 minuten ongeveer hadden ze al het eten al weggedaan. Wat we heel spijtig vonden aangezien het super lekker was. Tijdens het eten werden we behoorlijk gestoord. Er was namelijk een muziekgroepje dat voor sfeer zorgde, maar de muziek stond heel erg luid. We konden elkaar niet verstaan aan tafel, en kregen oorpijn. Na het eten en nog foto’s genomen te hebben met enkele dokters, gingen we terug richting Banjul. Rond 1 uur ’s nachts gingen we naar ons bedje.
 |
| Geen auto's in de stad wegens 'cleaning day' |
Zaterdagavond en zondag hebben we goed doorgewerkt aan ons eindwerk. Na veel uren achter de laptop te zitten, raad te vragen aan elkaar, dingen te herlezen, het eindwerk door te sturen om door anderen te laten nalezen,... kunnen we dan ook met heel veel plezier zeggen dat ons eindwerk EINDELIJK af is!!! Het heeft ons heel veel zweet, net geen tranen en bloed gekost! (Joepie) Met een filmpje en popcorn sloten we het weekend af.
Deze ochtend (maandag 29 april) gingen we nog even naar het ziekenhuis. We hadden enkele foto’s laten afdrukken van onze stage op verschillende diensten. We schreven er een klein tekstje bij en gaven dit aan de verpleegkundigen waar we mee samen werkten, hier waren ze heel erg blij mee.
Morgen (dinsdag 30 april) zullen we in de voormiddag naar Tanji gaan. Dit is onze laatste uitstap hier in Gambia. We gaan naar een vogelpark dat blijkbaar de moeite waard is om eens te bezoeken. In de namiddag hopen we terug te zijn zodat we onze valiezen kunnen beginnen pakken.
Woensdagochtend (1 mei) gaan we nog enkele schooltjes bezoeken. We hebben namelijk via de school VEKBA in Aartrijke een schenking gekregen. Met dit geld hebben we hier op de markt en in een winkeltje heel veel spullen aangekocht. Omdat we met dit geld heel veel materiaal konden aankopen, zullen we dit aan verschillende lagere schooltjes geven. Zo krijgt iedereen een deel en is iedereen tevreden.
Enkele schoolmaterialen die we aankochten:
- 2 Klokken (in hout)
- Telraam
- Oefenbord (seizoenen, dagen van de week, het weer...)
- Letterblokken
- Letterborden
- Gommen
- Latten
- Potloden
- Slijpers
- Scharen
- Schriftjes
Voor de mensen die naar onze benefiet zijn gekomen en graag willen weten welke materialen we hebben aangekocht, volgt hieronder een opsomming:
- Bloeddruk- en saturatiemeters voor baby's, kinderen en volwassenen
Deze ochtend (maandag 29 april) gingen we nog even naar het ziekenhuis. We hadden enkele foto’s laten afdrukken van onze stage op verschillende diensten. We schreven er een klein tekstje bij en gaven dit aan de verpleegkundigen waar we mee samen werkten, hier waren ze heel erg blij mee.
Morgen (dinsdag 30 april) zullen we in de voormiddag naar Tanji gaan. Dit is onze laatste uitstap hier in Gambia. We gaan naar een vogelpark dat blijkbaar de moeite waard is om eens te bezoeken. In de namiddag hopen we terug te zijn zodat we onze valiezen kunnen beginnen pakken.
Woensdagochtend (1 mei) gaan we nog enkele schooltjes bezoeken. We hebben namelijk via de school VEKBA in Aartrijke een schenking gekregen. Met dit geld hebben we hier op de markt en in een winkeltje heel veel spullen aangekocht. Omdat we met dit geld heel veel materiaal konden aankopen, zullen we dit aan verschillende lagere schooltjes geven. Zo krijgt iedereen een deel en is iedereen tevreden.
Enkele schoolmaterialen die we aankochten:
- 2 Klokken (in hout)
- Telraam
- Oefenbord (seizoenen, dagen van de week, het weer...)
- Letterblokken
- Letterborden
- Gommen
- Latten
- Potloden
- Slijpers
- Scharen
- Schriftjes
Voor de mensen die naar onze benefiet zijn gekomen en graag willen weten welke materialen we hebben aangekocht, volgt hieronder een opsomming:
- Bloeddruk- en saturatiemeters voor baby's, kinderen en volwassenen
- Thermometers
- Ambumasker
- Paracetamol
- Ontsmettingsmiddelen
- Steriele deppers
- Isobethadine
- Flamazine
- Inotiol
- Handschoenen
- Babyweegschaal
 |
| Materialen die we op de dienst 'Emergency' gaven |
Verder willen we graag nog volgende mensen bedanken voor hun gesponsorde materialen die we in het ziekenhuis hebben kunnen afgeven:
- De nonkel van Anneleen (Johan)- De gemeente Aalter
- De apothekers in Aalter, Aartrijke en Puurs
- De familie en kennissen van Jolien
- De A-mode in Aartrijke
De gekregen en aangekochte materialen vonden allemaal hun weg naar het Royal Victoria Teaching Hospital en worden nu ten volle gebruikt.
Hierbij willen we graag iedereen nog eens bedanken die aanwezig was op onze benefiet of die geld of materialen geschonken heeft. Natuurlijk willen we ook onze ouders en andere familieleden bedanken voor hun steun de afgelopen 3 maanden. We zullen blij zijn om jullie terug te zien!
Jolien & Anneleen
PS: Voorlopig zijn er geen wijzigingen voor onze terugvlucht. We landen normaalgezien donderdag 2 mei om 5u.35 in Zaventem.
vrijdag 26 april 2013
The final countdown
Hallo iedereen,
Hier volgt één van ons laatste blogberichten! Nu het vakantie is, hebben we al enkele uitstappen achter de rug. Hierna volgt een verslagje van onze activiteiten gedurende de afgelopen dagen.
Maandag 22 april zijn we samen met één van de verpleegkundigen (Yankuba) op stap geweest. Yankuba is één van de nachtverpleegkundigen op de dienst ‘Emergency’ in het ziekenhuis waar wij ook stage hebben gelopen. De eerste stop was het ziekenhuis van Serrekunda. Omdat men ons vertelde dat het ziekenhuis in Banjul het belangrijkste en grootste ziekenhuis is, hadden we niet zo’n grote verwachtingen. Uiteindelijk viel onze mond toch wat open bij het zien van dit ziekenhuis. Het gebouw is namelijk nog maar enkele jaren oud en dus in prima staat. Alle bedden zijn hetzelfde en op elk bed ligt een kussen en een laken. Ook is er bij elk bed een bijhorend nachtkastje geplaatst. De hygiëne is er naar onze mening uitstekend. Op enkele diensten waren zelfs linnenmanden aanwezig! We kregen er een korte rondleiding en bezochten enkele diensten, o.a. pediatrie, medical ward, materniteit, spoed en operatiekwartier. Wat ons opviel tijdens de rondleiding was het feit dat er heel wat buitenlandse dokters aanwezig waren. Blijkbaar werkt dit ziekenhuis samen met Cuba en komen er heel wat dokters van Cuba hier voor enkele jaren werken.
Onze tweede stop was een Health Centre (HC) in Sukutta. Enkele weken geleden bezochten we reeds een HC in Tabokotto, maar we merkten toch enkele verschillen op. De gebouwen van dit HC zijn al enkele jaren ouder, dit zie je zowel aan de buiten- als de binnenkant. De diensten die aanwezig zijn, zijn gelijklopend. Zo heb je OPD, materniteit, female ward, men ward,... Wat wel anders was, was het plafond. Dit is (samen met enkele andere materialen zoals kasten) uit België overgekomen en werd door Belgische technici geplaatst. Verder heeft men in dit HC ook een klein laboratorium opgericht. Hier kan men snel en eenvoudig malaria testen of eventuele andere bloedonderzoeken uitvoeren. Dit alles is verwezenlijkt door Belgische studenten. De hoofdverpleegkundige was volledig in de wolken toen wij vertelden waar wij vandaan kwamen.
De derde stop was in Tanka Tanka. In dit dorpje heeft men een psychiatrische instelling. Dit ligt, zoals we hadden verwacht, heel afgelegen. De hoofdverpleegkundige gaf ons een rondleiding en we konden enkele vragen stellen. Zo kwamen we te weten dat Gambia slechts twee psychiatrische instellingen heeft, waarbij deze van Tanka Tanka de grootste is. Er zijn ongeveer 75 patiënten opgenomen en slechts 20 verantwoordelijken zorgen voor deze mensen. Van deze 20 zijn er slechts 4 ‘educated nurses’. De medicatie is heel beperkt: slechts vier verschillende soorten zijn aanwezig. Hier heeft de patiënt geen aparte kamer en badkamer, maar ligt men per 8 in één ‘zaal’, wel is er een scheiding tussen mannen en vrouwen. Verder is er een heel grote open ruimte en een tuin. Er wordt ook voor hen gekookt (3 keer per dag). Wanneer de patiënten willen, kunnen ze ook meehelpen met koken.
Onze laatste stop die dag was een ‘shelter’, voor oudere mensen en voor kinderen. Waar de oudere mensen verblijven lijkt allesbehalve op een woon-en zorgcentrum zoals in België. Er zijn slechts vijf kamers, voor vijf personen. Elke kamer heeft een bed, een heel kleine kast en een hele vuile badkamer. Er is ook een ‘zitplaats’, maar deze bestaat enkel uit zeteltjes en witte muren. De kinderen die hier verblijven zijn achtergelaten door hun ouders en tienermoeders kunnen hier ook verblijven. Moe maar voldaan keerden we terug naar Banjul.
Dinsdag 23 april gingen we nog eens naar het RVT ziekenhuis. We hadden namelijk nog heel veel materialen in ons huisje staan. We gaven nog enkele spullen op de volgende diensten:
Woensdag 24 april zijn we naar Bakoteh gegaan. Hier bevindt zich het SOS kinderdorp. We trokken onze ogen open toen we zagen hoe groot dit ‘dorp’ was en welke accommodatie er aanwezig was. In totaal verblijven er een 80-tal kinderen. Deze kinderen leven in groepjes van 10 in één huisje. Voor elk huisje is een moeder verantwoordelijk, zij doet alle huishoudelijke taken (vb. kleren wassen, eten maken, kuisen,...) De kinderen slapen en eten niet enkel hier, maar krijgen er ook onderwijs. Zo krijgen ze bijvoorbeeld lichamelijke opvoeding, tekenen, Engels,... Heel normale vakken op het eerste zicht, maar toch was er één grote verrassing. De kinderen leren er namelijk ook Frans! Tijdens de lessen zijn ze verplicht om ofwel Engels, ofwel Frans te praten. Dit vak krijgen ze al vanaf 6-jarige leeftijd.
Buiten al deze uitstappen hebben we nog heel wat uren voor school gewerkt. O.a. het eindwerk vraagt nog veel tijd en energie. De uitdrukking ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’ bestaat niet voor niets...
Binnen exact 6 dagen nemen we hier in Banjul het vliegtuig richting Brussel. Voor de mensen die graag willen weten wanneer we juist vertrekken en aankomen (onder voorbehoud):
Vertrek Banjul op 1 mei om 21u45 (Gambiaanse tijd)
Aankomst Brussel op 2 mei om 5u35 (Belgische tijd)
Mochten deze tijden nog veranderen, dan laten we dit zeker weten via onze blog. Op de website van Brussels Airlines vind je ook alle nodige informatie (check vluchtnummer SN222).
De bijna laatste warme groetjes,
Jolien en Anneleen
Hier volgt één van ons laatste blogberichten! Nu het vakantie is, hebben we al enkele uitstappen achter de rug. Hierna volgt een verslagje van onze activiteiten gedurende de afgelopen dagen.
 |
| Ziekenhuis van Serrekunda |
 |
| Health Centre, Sukutta |
De derde stop was in Tanka Tanka. In dit dorpje heeft men een psychiatrische instelling. Dit ligt, zoals we hadden verwacht, heel afgelegen. De hoofdverpleegkundige gaf ons een rondleiding en we konden enkele vragen stellen. Zo kwamen we te weten dat Gambia slechts twee psychiatrische instellingen heeft, waarbij deze van Tanka Tanka de grootste is. Er zijn ongeveer 75 patiënten opgenomen en slechts 20 verantwoordelijken zorgen voor deze mensen. Van deze 20 zijn er slechts 4 ‘educated nurses’. De medicatie is heel beperkt: slechts vier verschillende soorten zijn aanwezig. Hier heeft de patiënt geen aparte kamer en badkamer, maar ligt men per 8 in één ‘zaal’, wel is er een scheiding tussen mannen en vrouwen. Verder is er een heel grote open ruimte en een tuin. Er wordt ook voor hen gekookt (3 keer per dag). Wanneer de patiënten willen, kunnen ze ook meehelpen met koken.
Dinsdag 23 april gingen we nog eens naar het RVT ziekenhuis. We hadden namelijk nog heel veel materialen in ons huisje staan. We gaven nog enkele spullen op de volgende diensten:
- Apotheek
- Spoed
- Operatiekwartier
- Pediatrie: kleertjes van A-mode afgegeven aan dokter Hellen.
 |
| Dienst Pediatrie van het RVTH |
 |
| Dr. Hellen |
Woensdag 24 april zijn we naar Bakoteh gegaan. Hier bevindt zich het SOS kinderdorp. We trokken onze ogen open toen we zagen hoe groot dit ‘dorp’ was en welke accommodatie er aanwezig was. In totaal verblijven er een 80-tal kinderen. Deze kinderen leven in groepjes van 10 in één huisje. Voor elk huisje is een moeder verantwoordelijk, zij doet alle huishoudelijke taken (vb. kleren wassen, eten maken, kuisen,...) De kinderen slapen en eten niet enkel hier, maar krijgen er ook onderwijs. Zo krijgen ze bijvoorbeeld lichamelijke opvoeding, tekenen, Engels,... Heel normale vakken op het eerste zicht, maar toch was er één grote verrassing. De kinderen leren er namelijk ook Frans! Tijdens de lessen zijn ze verplicht om ofwel Engels, ofwel Frans te praten. Dit vak krijgen ze al vanaf 6-jarige leeftijd.
Na de SOS kinderdorpen gingen we ook nog naar het Rode Kruis in Westfield. Hier kregen we een heel lange uitleg over de werking en de doelstellingen van deze organisatie. Behalve de uitleg kon hier geen rondleiding gegeven worden, zoals we op de andere plaatsen wel kregen. Toch zijn we blij dat we ook aan deze organisatie een bezoekje hebben gebracht.
Buiten al deze uitstappen hebben we nog heel wat uren voor school gewerkt. O.a. het eindwerk vraagt nog veel tijd en energie. De uitdrukking ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’ bestaat niet voor niets...
Binnen exact 6 dagen nemen we hier in Banjul het vliegtuig richting Brussel. Voor de mensen die graag willen weten wanneer we juist vertrekken en aankomen (onder voorbehoud):
Vertrek Banjul op 1 mei om 21u45 (Gambiaanse tijd)
Aankomst Brussel op 2 mei om 5u35 (Belgische tijd)
Mochten deze tijden nog veranderen, dan laten we dit zeker weten via onze blog. Op de website van Brussels Airlines vind je ook alle nodige informatie (check vluchtnummer SN222).
De bijna laatste warme groetjes,
Jolien en Anneleen
zondag 21 april 2013
Tijd voor vakantie
Zoals jullie rechts in het kadertje kunnen zien, loopt onze reis stilaan op zijn einde. Nog slechts 10 dagen te gaan en we nemen het vliegtuig vanuit het warme Banjul richting het koude België. Meer informatie volgt binnenkort over het uur van aankomst.
Afgelopen dagen stonden we op de dienst ‘Emergency’. Op maandag werkten we van 8 uur tot 14 uur. Van dinsdagavond tot vrijdagavond deden we de nachtdienst. Jammer genoeg was het heel erg rustig. We hebben opnieuw enkele dingen gezien en bijgeleerd, maar we hoopten toch op meer. Omdat we tijdens de nachtdienst 12 uur werkten, zit onze stage er nu reeds op. Sinds gisterennamiddag hebben we vakantie!
De vakantie is helaas niet zo goed begonnen voor Anneleen. Ze heeft sinds vrijdagavond ontzettend veel pijn aan haar kies. Zaterdag heeft ze er ook nog eens pijn aan de keel en het oor bijgekregen. Gelukkig bestaan er pijnstillers en kan Anneleen toch genieten van deze laatste dagen.
Samen met één van de verpleegkundigen die op Spoed werkt, hebben we morgen een uitstap gepland. We trekken richting ziekenhuis van Serrekunda, brengen een bezoekje aan een instelling voor mensen met psychiatrische problemen en nemen een kijkje hoe de mensen met beperkingen hier opgevangen en verzorgd worden. Kortom, een heel boeiende dag in functie van onze opleiding.
Dinsdag gaan we terug naar het ziekenhuis. We hebben namelijk vorige week enkele papieren afgegeven aan de stagecoördinator om te ondertekenen. Het gaat over enkele papieren voor onze stage en voor onze beursaanvraag. Hopelijk zijn deze reeds ondertekend en hoeven we niet lang te wachten. Wanneer we onze papieren terug hebben, gaan we nog enkele diensten bezoeken. We hebben namelijk nog heel wat materiaal hier in ons huisje staan dat bedoeld is voor het ziekenhuis. Hopelijk kunnen we opnieuw enkele mensen blij maken. Nadien gaan we nog een bezoekje brengen aan een lager schooltje waarvoor we ook nog enkele kleine spulletjes hebben.
Woensdag trekken we richting Tanji en Kartong. In Tanji is er een mooi vogelpark. Gert-Jan is er vorige week naartoe geweest en vond dit zeker een bezoekje waard. Daarna gaan we richting reptielenpark om er enkele slangen en andere reptielen te gaan bewonderen.
Deze week gaan we ook nog eens naar een stoffenwinkel. Jolien is helemaal weg van deze winkel. Ze heeft reeds enkele stofjes gekocht, maar krijgt er niet genoeg van. Anneleen heeft sinds vorige week haar Afrikaans kleed maar wou graag nog een zomerkleedje. Dinsdag is het kleedje normaalgezien af en hopelijk is het dik in orde. Afhankelijk hiervan gaat Jolien ook nog een kleedje laten maken.
We laten ons ook nog eens verwennen. Deze week gaan we op een ochtend naar het hotel om van een uitgebreid ontbijt te genieten. Nadien installeren we ons aan het zwembad. Een dagje verwennerij hebben we wel verdiend na onze lange stageperiode!
Zo, dit zijn voorlopig onze vakantieplannen.
Tot binnenkort,
Jolien en Anneleen
Afgelopen dagen stonden we op de dienst ‘Emergency’. Op maandag werkten we van 8 uur tot 14 uur. Van dinsdagavond tot vrijdagavond deden we de nachtdienst. Jammer genoeg was het heel erg rustig. We hebben opnieuw enkele dingen gezien en bijgeleerd, maar we hoopten toch op meer. Omdat we tijdens de nachtdienst 12 uur werkten, zit onze stage er nu reeds op. Sinds gisterennamiddag hebben we vakantie!
De vakantie is helaas niet zo goed begonnen voor Anneleen. Ze heeft sinds vrijdagavond ontzettend veel pijn aan haar kies. Zaterdag heeft ze er ook nog eens pijn aan de keel en het oor bijgekregen. Gelukkig bestaan er pijnstillers en kan Anneleen toch genieten van deze laatste dagen.
Samen met één van de verpleegkundigen die op Spoed werkt, hebben we morgen een uitstap gepland. We trekken richting ziekenhuis van Serrekunda, brengen een bezoekje aan een instelling voor mensen met psychiatrische problemen en nemen een kijkje hoe de mensen met beperkingen hier opgevangen en verzorgd worden. Kortom, een heel boeiende dag in functie van onze opleiding.
Dinsdag gaan we terug naar het ziekenhuis. We hebben namelijk vorige week enkele papieren afgegeven aan de stagecoördinator om te ondertekenen. Het gaat over enkele papieren voor onze stage en voor onze beursaanvraag. Hopelijk zijn deze reeds ondertekend en hoeven we niet lang te wachten. Wanneer we onze papieren terug hebben, gaan we nog enkele diensten bezoeken. We hebben namelijk nog heel wat materiaal hier in ons huisje staan dat bedoeld is voor het ziekenhuis. Hopelijk kunnen we opnieuw enkele mensen blij maken. Nadien gaan we nog een bezoekje brengen aan een lager schooltje waarvoor we ook nog enkele kleine spulletjes hebben.
Woensdag trekken we richting Tanji en Kartong. In Tanji is er een mooi vogelpark. Gert-Jan is er vorige week naartoe geweest en vond dit zeker een bezoekje waard. Daarna gaan we richting reptielenpark om er enkele slangen en andere reptielen te gaan bewonderen.
Deze week gaan we ook nog eens naar een stoffenwinkel. Jolien is helemaal weg van deze winkel. Ze heeft reeds enkele stofjes gekocht, maar krijgt er niet genoeg van. Anneleen heeft sinds vorige week haar Afrikaans kleed maar wou graag nog een zomerkleedje. Dinsdag is het kleedje normaalgezien af en hopelijk is het dik in orde. Afhankelijk hiervan gaat Jolien ook nog een kleedje laten maken.
We laten ons ook nog eens verwennen. Deze week gaan we op een ochtend naar het hotel om van een uitgebreid ontbijt te genieten. Nadien installeren we ons aan het zwembad. Een dagje verwennerij hebben we wel verdiend na onze lange stageperiode!
Zo, dit zijn voorlopig onze vakantieplannen.
Tot binnenkort,
Jolien en Anneleen
zondag 14 april 2013
Een doodgewone week in Afrika
Dag iedereen,
Hier zijn we terug met wat nieuws uit Afrika!
Deze week startten we de week met drie goed gevulde dagen op de materniteit (van 8u tot 20u). Na deze drukke dagen konden we genieten van een verlengd weekend met hier en daar wat schoolwerk. Het weekend brachten we hoofdzakelijk door in Banjul. We genoten van het samenzijn bij de mensen van de compound. We babbelden wat en leerden opnieuw nieuwe mensen uit de buurt kennen.
Voor het eerst maakten we gebruik van het internetcafé hier om de hoek. Het internetcafé is een zaaltje waar een aantal pc’s staan. Het internet ging, maar toch verkiezen wij het internet dat ter beschikking staat in het hotel. Geduld is een mooie deugd zeggen ze dan… heel toepasselijk op het internet als je het ons vraagt!
Zaterdagvoormiddag gingen we op souvenirjacht op de markt van Banjul. Onze koffers zijn al gevuld met enkele toffe spulletjes. Voor de nieuwsgierigen onder ons… het zal een verrassing blijven tot 2 mei! Anneleen kocht ook haar stofje voor een Afrikaans kleed. Binnenkort zullen jullie het resultaat te zien krijgen.
’s Namiddags stond een skypebeurtje gepland met de familie van Jolien. Jolien was erg in de wolken toen de volledige familie op het scherm te zien was… Het was aan beide zijden heel aangenaam om elkaar na een lange tijd terug te zien en te horen!
Voor de rest hebben we nog iedere dag de kans om te smullen van de overheerlijke verse cakejes die op nog geen 5 meter van onze verblijfplaats gemaakt worden. Dit weekend was er zelfs een extra hulp. Anneleen heeft haar bijjob gevonden als medewerkster in de cakebakkerij. Haar taak was het deeg in de vormpjes brengen. Niet met een lepel zoals in België gedaan wordt, maar jawel met de blote hand. Gelukkig had Anneleen haar handen op voorhand goed gewassen…
Vervolgens brachten we zondag opnieuw een bezoekje aan de woodcraft market in Brikama, waar we opnieuw wat mooie aandenkens van Gambia kochten.
Zoals je merkt, we zullen niet met lege handen naar huis keren...
Heel veel groetjes,
Jolien en Anneleen
Hier zijn we terug met wat nieuws uit Afrika!
Deze week startten we de week met drie goed gevulde dagen op de materniteit (van 8u tot 20u). Na deze drukke dagen konden we genieten van een verlengd weekend met hier en daar wat schoolwerk. Het weekend brachten we hoofdzakelijk door in Banjul. We genoten van het samenzijn bij de mensen van de compound. We babbelden wat en leerden opnieuw nieuwe mensen uit de buurt kennen.
Voor het eerst maakten we gebruik van het internetcafé hier om de hoek. Het internetcafé is een zaaltje waar een aantal pc’s staan. Het internet ging, maar toch verkiezen wij het internet dat ter beschikking staat in het hotel. Geduld is een mooie deugd zeggen ze dan… heel toepasselijk op het internet als je het ons vraagt!
Zaterdagvoormiddag gingen we op souvenirjacht op de markt van Banjul. Onze koffers zijn al gevuld met enkele toffe spulletjes. Voor de nieuwsgierigen onder ons… het zal een verrassing blijven tot 2 mei! Anneleen kocht ook haar stofje voor een Afrikaans kleed. Binnenkort zullen jullie het resultaat te zien krijgen.
’s Namiddags stond een skypebeurtje gepland met de familie van Jolien. Jolien was erg in de wolken toen de volledige familie op het scherm te zien was… Het was aan beide zijden heel aangenaam om elkaar na een lange tijd terug te zien en te horen!
Voor de rest hebben we nog iedere dag de kans om te smullen van de overheerlijke verse cakejes die op nog geen 5 meter van onze verblijfplaats gemaakt worden. Dit weekend was er zelfs een extra hulp. Anneleen heeft haar bijjob gevonden als medewerkster in de cakebakkerij. Haar taak was het deeg in de vormpjes brengen. Niet met een lepel zoals in België gedaan wordt, maar jawel met de blote hand. Gelukkig had Anneleen haar handen op voorhand goed gewassen…
Vervolgens brachten we zondag opnieuw een bezoekje aan de woodcraft market in Brikama, waar we opnieuw wat mooie aandenkens van Gambia kochten.
Zoals je merkt, we zullen niet met lege handen naar huis keren...
Heel veel groetjes,
Jolien en Anneleen
vrijdag 12 april 2013
Goodbye holiday, goodbye family !
Liefste lezers,
Hierna een nieuw verslag van wat Anneleen en ik vorig weekend gedaan hebben. Sorry voor de vertraging, maar de slechte internetverbinding in het internetcafé heeft ervoor gezorgd dat dit bericht nu pas kon gepost worden...
Leuk weetje: zaterdag 6 april was het in Gambia 'cleaning day'. Dit houdt in dat er van de bevolking verwacht wordt dat zij van 9 u. tot 13 u. hun hebben en houden opkuisen. Met andere woorden de straten worden in opdracht van de president één keer per maand schoongemaakt (dit is wel eens nodig als je weet dat bijna iedereen zijn afval zomaar op straat gooit!). Wat wij echter niet meegerekend hadden in onze planning is het feit dat het verkeer die voormiddag nagenoeg stil viel. Bijgevolg viel de uitstap naar Barra (gelegen aan de overkant van de Gambiarivier) voor de familie van Jolien in het water. Na 3 uur wachten en hopen dat de boot vol zou geraken, hielden ze het voor bekeken en keerden ze terug naar het hotel. Toch was de uitstap niet verloren, want ondertussen leek het voor hen alsof ze in een film beland waren. Heel wat verwonderlijke acties passeerden hun ogen: passagiers die, op de schouders gedragen, werden ingeladen (of weer uitgeladen), vermoeide kinderen die weenden, een moslim die plichtsbewust ging gaan bidden, een aankomende boot met alle heisa erbij, afval dat op het strand werd opgeruimd en verbrand...
’s Namiddags wandelden we nog eens samen met de familie van Jolien door de straten van Banjul. We brachten een bezoekje aan de tailor (= de plaatselijk kleermaker) en onze vorige huisbaas Sony. Opnieuw deden we heel wat indrukken op.
Zondag 7 april hadden we terug met onze vriend Seedy afgesproken om een uitstap te doen. Omdat het een lange dag ging worden, wilden we al om 9 uur vertrekken, maar uiteindelijk was het 9 u.45 wanneer Seedy kwam opdagen (volgens Afrikaanse gewoonte). Nadat we over de prijs van onze taxi (een aftandse Renault Espace mét chauffeur) hadden onderhandeld, konden we eindelijk vertrekken!
Wat deden we tijdens onze dagexcursie?
Bezoek aan een voetbalploeg in Banjul
Iedere zondagvoormiddag wordt er getraind. Musa, een buur waarmee we goed overeenkomen, had ons uitgenodigd om een match bij te wonen. Wie dacht een mooi afgewerkt grasveld te zien, kwam bedrogen uit... Musa en zijn coach waren heel gelukkig met de nieuwe uitrusting die we hen schonken: toevallig in de kleuren van hun ploeg!
Bezoek aan een islamitische school (lagere + middelbare school) in Brikama
We bezochten een school van 700 leerlingen, waar 20 leerkrachten les geven in het Engels en in het Arabisch. Het was wel nog paasvakantie, maar we konden toch meegenieten van de sportdag. Er werd voetbal gespeeld en de andere leerlingen konden toekijken, zingen, muziek maken. Er ontstond een hels lawaai toen er werd gescoord. Alle kinderen sprongen recht en liepen naar de winnaars!
We kregen ook een rondleiding in de klasjes, die klein en heel sober waren. Hier en daar waren er oude bankjes die stuk waren. Er was niets van muurbekleding: geen posters of ander didactisch materiaal.Op een oud versleten bord aan de muur konden we nog de laatste les lezen. In het bureau van de directeur zagen we enkele boekjes die de leerlingen gebruikten. De leerkracht Engels en de directeur die ons rondleidden waren heel gelukkig met de geschenkjes die we voor hun school meebrachten: stiften geschonken door Fun en balpennen en blocnotes geschonken door onze familie. Bij de school was er ook een tuintje en een waterput (zonder deksel!) om het tuintje van water te voorzien. De school kon ook gebruik maken van de plaatselijke moskee.
Strandwandeling op 'Paradise Beach' bij Sanyang
Dit is een toeristische trekpleister. Op dit strand zagen we allerlei versgevangen tropische vissen: van lady fish, bongo fish, butter fish, barracuda (of zeesnoek) tot mussel fish (een soort reuzemossel). Een aantal van deze vissen worden in de hotels geserveerd.
Het vissersdorpje Tanji
De visgeur overheerste al toen we het dorpje binnenreden. We konden onze ogen niet geloven hoeveel vis hier op verschillende manieren (gerookt, gezouten) bewaard wordt. Tanji is bekend voor het exporteren van zijn vis naar andere Afrikaanse landen. Verschillende afgedankte diepvriezers uit Europa bewijzen hier nog een laatste dienst om de vis in te bewaren. Rond 16 u. kwamen de vissers met hun vangst aan wal. Er werd vis verkocht, gekuist, weggebracht... We kwamen ogen tekort om alle activiteiten op dit drukke strand gade te slaan.
De woodcraft market in Senegambia
Een ideale plaats voor ons om prachtige handgemaakte souvenirtjes aan te schaffen. Opnieuw was afdingen hier de boodschap!
Maandag 8 april om 15u30 nam Jolien afscheid van haar familie en vertrok het busje naar Banjul Airport om terug te keren naar België.
Hierna een nieuw verslag van wat Anneleen en ik vorig weekend gedaan hebben. Sorry voor de vertraging, maar de slechte internetverbinding in het internetcafé heeft ervoor gezorgd dat dit bericht nu pas kon gepost worden...
Leuk weetje: zaterdag 6 april was het in Gambia 'cleaning day'. Dit houdt in dat er van de bevolking verwacht wordt dat zij van 9 u. tot 13 u. hun hebben en houden opkuisen. Met andere woorden de straten worden in opdracht van de president één keer per maand schoongemaakt (dit is wel eens nodig als je weet dat bijna iedereen zijn afval zomaar op straat gooit!). Wat wij echter niet meegerekend hadden in onze planning is het feit dat het verkeer die voormiddag nagenoeg stil viel. Bijgevolg viel de uitstap naar Barra (gelegen aan de overkant van de Gambiarivier) voor de familie van Jolien in het water. Na 3 uur wachten en hopen dat de boot vol zou geraken, hielden ze het voor bekeken en keerden ze terug naar het hotel. Toch was de uitstap niet verloren, want ondertussen leek het voor hen alsof ze in een film beland waren. Heel wat verwonderlijke acties passeerden hun ogen: passagiers die, op de schouders gedragen, werden ingeladen (of weer uitgeladen), vermoeide kinderen die weenden, een moslim die plichtsbewust ging gaan bidden, een aankomende boot met alle heisa erbij, afval dat op het strand werd opgeruimd en verbrand...’s Namiddags wandelden we nog eens samen met de familie van Jolien door de straten van Banjul. We brachten een bezoekje aan de tailor (= de plaatselijk kleermaker) en onze vorige huisbaas Sony. Opnieuw deden we heel wat indrukken op.
Zondag 7 april hadden we terug met onze vriend Seedy afgesproken om een uitstap te doen. Omdat het een lange dag ging worden, wilden we al om 9 uur vertrekken, maar uiteindelijk was het 9 u.45 wanneer Seedy kwam opdagen (volgens Afrikaanse gewoonte). Nadat we over de prijs van onze taxi (een aftandse Renault Espace mét chauffeur) hadden onderhandeld, konden we eindelijk vertrekken!
Wat deden we tijdens onze dagexcursie?
Bezoek aan een voetbalploeg in BanjulIedere zondagvoormiddag wordt er getraind. Musa, een buur waarmee we goed overeenkomen, had ons uitgenodigd om een match bij te wonen. Wie dacht een mooi afgewerkt grasveld te zien, kwam bedrogen uit... Musa en zijn coach waren heel gelukkig met de nieuwe uitrusting die we hen schonken: toevallig in de kleuren van hun ploeg!
Bezoek aan een islamitische school (lagere + middelbare school) in Brikama
We kregen ook een rondleiding in de klasjes, die klein en heel sober waren. Hier en daar waren er oude bankjes die stuk waren. Er was niets van muurbekleding: geen posters of ander didactisch materiaal.Op een oud versleten bord aan de muur konden we nog de laatste les lezen. In het bureau van de directeur zagen we enkele boekjes die de leerlingen gebruikten. De leerkracht Engels en de directeur die ons rondleidden waren heel gelukkig met de geschenkjes die we voor hun school meebrachten: stiften geschonken door Fun en balpennen en blocnotes geschonken door onze familie. Bij de school was er ook een tuintje en een waterput (zonder deksel!) om het tuintje van water te voorzien. De school kon ook gebruik maken van de plaatselijke moskee.
Strandwandeling op 'Paradise Beach' bij Sanyang
Dit is een toeristische trekpleister. Op dit strand zagen we allerlei versgevangen tropische vissen: van lady fish, bongo fish, butter fish, barracuda (of zeesnoek) tot mussel fish (een soort reuzemossel). Een aantal van deze vissen worden in de hotels geserveerd.Het vissersdorpje Tanji
De visgeur overheerste al toen we het dorpje binnenreden. We konden onze ogen niet geloven hoeveel vis hier op verschillende manieren (gerookt, gezouten) bewaard wordt. Tanji is bekend voor het exporteren van zijn vis naar andere Afrikaanse landen. Verschillende afgedankte diepvriezers uit Europa bewijzen hier nog een laatste dienst om de vis in te bewaren. Rond 16 u. kwamen de vissers met hun vangst aan wal. Er werd vis verkocht, gekuist, weggebracht... We kwamen ogen tekort om alle activiteiten op dit drukke strand gade te slaan.
De woodcraft market in Senegambia
Een ideale plaats voor ons om prachtige handgemaakte souvenirtjes aan te schaffen. Opnieuw was afdingen hier de boodschap!
Bye bye !
Jolien en Anneleen
donderdag 11 april 2013
Enkele ervaringen op de dienst materniteit
Dit blogbericht gaat over mijn (Anneleen) ervaring op de dienst materniteit, meer bepaald over enkele dingen die ik de afgelopen dagen meemaakte.
Ik werkte op maandag 8 april van 8 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds. In de voormiddag was het behoorlijk drukte op de dienst. Vijf andere studenten van de ‘School of Nursing’ in Banjul startten hun stage op de dienst materniteit, in totaal waren we dus met zeven studenten. Er waren enkele patiënten op de dienst, maar naar mijn mening moet je ook niet met zeven studenten naar een vrouw toegaan om de bloeddruk of temperatuur te controleren... Jolien en ik voelden ons behoorlijk nutteloos. Rond 14 uur hadden alle studenten gedaan met werken en keerde de rust terug. Als enige student op de dienst kon ik behoorlijk wat dingen zien en bijleren.
Toen Jolien en ik bij aankomst op de dienst (maandag) gingen kijken hoeveel vrouwen er lagen, zagen we vijf baby’s liggen die in doeken gewikkeld waren. ’s Nachts waren er veel bevallingen, maar jammer genoeg hadden deze kinderen het niet overleefd.
Één van de zwangere vrouwen had een ‘abruptio placenta’ (=de placenta is losgekomen. Wanneer de baby dan niet snel ter wereld komt, krijg het kindje niet genoeg zuurstof en voedingsstoffen.). Jammer genoeg werd bij onderzoek vastgesteld dat het kindje al was overleden, de dokters konden geen foetale hartslag meer vinden. Pas in de namiddag is de vrouw bevallen (via natuurlijke weg) van een dood kindje. Het dood kindje werd onmiddellijk in doeken gewikkeld. De vrouw bleef na de bevalling alleen achter. In het ‘kamertje’ waar de vrouw lag, staat een open incubator waar elk kind na de geboorte de eerste zorgen krijgt. Net na haar bevalling werd een kindje via keizersnede geboren en in deze incubator verzorgd.
Je moet je maar eens voorstellen als je net bevallen bent van een kindje dat is overleden, dat men vlak voor je neus een kerngezond kindje legt. Zelfs ik had het hier moeilijk mee!
Die dag was er een super lieve vrouw aanwezig op de dienst die zwanger was van haar eerste kindje. Ze is 34 jaar en keek enorm uit naar dit kind. Haar Engels was heel goed, waardoor we snel aan de praat raakten over haar zwangerschap en over mijn verblijf hier in Gambia. Elk uur ging ik bij de vrouw langs, gewoon om te kijken of alles nog oké was. In de voormiddag had ze al enkele centimeters opening, maar nog niet genoeg om te bevallen. Daarom werd de vrouw naar een andere dienst gebracht. In de namiddag (rond 16 uur) kwam een verpleegkundige samen met de vrouw naar de dienst materniteit. Toen ze eenmaal op een bed lag, kwam de navelstreng naar buiten, maar het kindje nog niet. De verpleegkundige deed een inwendig onderzoek, al snel werd duidelijk dat de voetjes eerst zouden geboren worden. Het kindje lag dus volledig verkeerd. Toen de baby eindelijk werd geboren, bleek het kindje prematuur te zijn. Buiten dit ademde het ook niet. Samen met een verpleegkundige reanimeerden we het kindje. Na enige tijd begon het kind te ademen en te wenen. Wat een opluchting!
De moeder had natuurlijk al snel door dat het niet zo goed ging met haar eerste kindje. Ze was helemaal overstuur en begon te wenen. Zelf kreeg ik wat tranen in mijn ogen. Omdat alle kindjes met een complicatie die op de materniteit geboren worden naar de neonatologie worden gebracht, bracht ik het kindje naar deze dienst. Toen ik terugkwam ging het al iets beter met de mama. Regelmatig ging ik nog eens bij haar op bezoek. Ze vroeg op een bepaald moment hoe het met mij ging. Ik zei: ‘Niet zo goed, want met jou gaat het ook niet goed’.
Toen ik gedaan had met werken ging ik nog even bij haar om goeiedag te zeggen. Ze keek er al naar uit om me de volgende dag te zien.
Toen ik op dinsdag ging werken, vond ik de vrouw nergens. Op geen enkele dienst was ze te bespeuren... Toen ik naar de neonatologie ging, leefde haar kindje (gelukkig) nog steeds. Maar, de verpleegkundige vertelde mij dat er nog niemand op bezoek was gekomen. Wat ik heel raar vond aangezien de vader van het kind maandagavond nog vroeg om zijn kindje te zien.
Ook vandaag (op woensdag) is er nog steeds niemand naar de baby gegaan en heeft het nog steeds geen eten gekregen.
Maandagnacht waren vijf kindjes ’s nachts overleden, maandagnamiddag waren er twee kindjes dood geboren en één kindje prematuur dat tot op vandaag nog geen eten heeft gekregen.
Vandaag werd ook een tweeling dood geboren, en waren er nog twee andere vrouwen die nog moesten bevallen maar waarvan het kindje ook niet meer leefde.
Zoals je merkt, het leven is hier allesbehalve gemakkelijk.
Anneleen
zaterdag 6 april 2013
Cultuurshock in het kwadraat (vervolg)
Donderdag 4 april
- In de voormiddag gaven we de cadeautjes van een Belgische vriendin Tracy af (zie foto’s); Fatou en Billy waren zeer tevreden!
- In de namiddag namen we in gezelschap van onze lokale gids Ceedy de bushtaxi naar Abuko Nature Reserve. We maakten er een 5 km lange wandeling door de jungle en zagen er verschillende exotische vogels, bonobo's tot zelfs een kameleon in het wild.
- In de voormiddag gaven we de cadeautjes van een Belgische vriendin Tracy af (zie foto’s); Fatou en Billy waren zeer tevreden!
- In de namiddag namen we in gezelschap van onze lokale gids Ceedy de bushtaxi naar Abuko Nature Reserve. We maakten er een 5 km lange wandeling door de jungle en zagen er verschillende exotische vogels, bonobo's tot zelfs een kameleon in het wild.
Vrijdag 5 april
Vandaag gingen de drie Aartrijkse ‘toubabs’ alleen op stap. Ondertussen bleven Anneleen en ik in het hotel om het wat rustiger aan te doen. Deze maal bezochten zij de mangroves: dit zijn uitgestrekte kreken in de delta van de Gambiarivier. Genietend van een mooi uitzicht op de boot bereikten ze na twee uur varen de Lamin Lodge temidden van de natuur.
Vandaag gingen de drie Aartrijkse ‘toubabs’ alleen op stap. Ondertussen bleven Anneleen en ik in het hotel om het wat rustiger aan te doen. Deze maal bezochten zij de mangroves: dit zijn uitgestrekte kreken in de delta van de Gambiarivier. Genietend van een mooi uitzicht op de boot bereikten ze na twee uur varen de Lamin Lodge temidden van de natuur.
 |
 |
| De 'internet tree' bij de Lamin Lodge |
vrijdag 5 april 2013
Einde van de vakantie & kleine wondertjes
Hallo iedereen,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik, Anneleen, een berichtje heb gepost over mijn avonturen. Om jullie up-to-date te houden volgen hier enkele belevenissen van de afgelopen dagen.
Op maandag 25 maart zijn Marleen en ik in de vroege uurtjes vertrokken om de mangroves te bezoeken. Naar Gambiaanse gewoonten hadden we verwacht dat we enkele minuten (lees tussen 30 minuten en 1 uur) moesten wachten op onze ‘kapitein’. Wonder boven wonder was de man die ons richting mangroves zou brengen 10 minuten te vroeg. We konden onze ogen niet geloven! Eens geïnstalleerd in het houten bootje gingen we op zoek naar de vele vogels die je hier kan vinden. Enkele prachtige vogels passeerden voorbij onze ogen. Na ongeveer 5 uur op het bootje te hebben gezeten, gingen we langs het strand richting hotel. Om 15 uur hadden we afgesproken met Bas (een jonge Gambiaan die we via andere Belgen in het hotel hebben leren kennen). Hij ging met ons samen naar de markt. Omdat het op dat moment ontzettend warm was, hebben we enkel het noodzakelijke aangekocht, namelijk de bednetten. Met man en macht kregen we de 30 aangekochte netten veilig en wel in het hotel.
De volgende dag (dinsdag 26 maart) was het tijd om nog eens een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis. Hier gaven Marleen, Jolien en ikzelf alle materialen af die we konden aankopen via de gemeente Aalter (zie blogbericht 'Dank u wel, Aalter')
Woensdag 27 maart hielden we een ‘rustdagje’. Even werken voor school, een spelletje spelen aan het zwembad, geld wisselen in de bank,... Kortom, een ‘relaxed’ dagje om genoeg energie op te doen voor de volgende dag.
Op donderdag 28 maart hadden we een uitstap gepland met het hotel. Deze keer gingen we richting Brikama. Per boot bezochten we ook hier de mangroves en maakten we een uitgebreide wandeling in het park. We kregen er ontzettend veel uitleg over bomen, planten, Gambiaanse historiek,... Tussen dit alles door bezochten we een oude man die in het park woont. De man is eind de 90 jaar en doet aan handlezen. 'Voor de fun’ hebben we even onze toekomst laten voorspellen... Wat de man allemaal heeft gezegd gaan we natuurlijk niet aan jullie neus hangen. Hierna werd ons een Afrikaanse maaltijd voorgeschoteld. Eenmaal we ons buikje rond hadden gegeten gingen we met de jeep verder naar de volgende stop: de houtsnijmarkt en de veemarkt. Op de houtsnijmarkt zag ik een handgemaakt houten doosje staan. Met wat overtuigingskracht en vastberadenheid kocht ik dit voor 100 dalasi (=2,5€). Missie geslaagd! Op de veemarkt kregen we wat uitleg over het kopen en de prijzen van de dieren. Zo koop je hier (in tegenstelling tot bij ons) een volledig dier, en geen ‘koteletje’ van 200 gram.
Omdat we enkele dagen geleden naar de markt in Banjul waren geweest, maar enkel de bednetten aankochten, wou ik mijn mama graag eens laten kennismaken met de volledige markt. Op deze markt kan je werkelijk alles kopen, zoals bijvoorbeeld vlees, vis, groenten, zeep, tandpasta, kleren, kuisproducten, souvenirs,... Lang zijn we er niet geweest. De geur, de drukte en de warmte werden ons al snel teveel.
Zaterdag 30 maart volgde het afscheid. Tranen kwamen opnieuw even naar boven. Niet alleen omdat Marleen richting België vertrok, maar ook omdat Jolien, Gert-Jan en Catherine nog tot zondagavond zouden wegblijven. Gelukkig stonden enkele mensen voor me klaar om de dag sneller te laten verlopen. Ik deed nog even een praatje met een koppel uit Nederland, zei nog even goeiedag tegen wat mensen in het hotel en ging daarna naar mijn huisje. Eenmaal aangekomen stortte ik me op het schoolwerk. De dag ging uiteindelijk veel sneller voorbij dan verwacht (waarvoor schoolwerk toch niet allemaal goed kan zijn...)
Op maandag 1 april was er hier in Gambia (opnieuw) een public holiday. Ik moest die dag niet gaan werken. (wat voor mij niet echt goed uitkwam, aangezien ik nog enkele uren moet inhalen van een vorige stageperiode.) Dinsdag startte dus de nieuwe werkweek en dit op de dienst materniteit. Jammer genoeg was het ontzettend rustig die dag. Een beetje een tegenvaller, want ik had geen zin om stil te zitten en niets te doen. Met een kleine teleurstelling ging ik naar huis. Woensdag werkte ik van 8u tot 20u, en wat was dit een fantastische dag... Ik heb er ontzettend veel dingen gezien en en nieuwe dingen bijgeleerd. Om jullie een beeld te geven van de dienst materniteit:
- Een bed kan je hier niet hoger of lager zetten. Met een houten krukje (dat soms aanwezig is) moet de zwangere vrouw maar op haar bed zien te geraken.
- Vergeet pijnstillers of een epidurale verdoving; wie een kind wil, moet pijn lijden!
- Er ligt ontzettend veel vuil op de vloer, voornamelijk bloed. Niet alles wordt direct proper gemaakt. Gevolg : mieren op de vloer.
- De communicatie met de patiënten verloopt soms wat moeilijk. Veel van hen spreken enkel Wolof of een andere lokale taal. Hierdoor is het moeilijk om iets te vragen of om iets uit te leggen aan de vrouw.
- Bijna elke vrouw komt binnen met haar moeder of een zus. De man is zo goed als nooit aanwezig.
- Wanneer de vrouw bevalt duurt het meestal enkele uren voor ze haar kind kan vasthouden. Het contact tussen moeder-kind wordt hier niet gestimuleerd.
- Voor de 8ste keer bevallen is hier geen uitzondering ...
- Er is ontzettend veel lawaai op de dienst. Telefoons die afgaan, verpleegkundigen die naar elkaar roepen,...
- Sommige vrouwen wachten heel lang voor ze naar het ziekenhuis komen. Soms zelfs tot ze volledige ontsluiting hebben.
- Ook hier heb ik meegeholpen met de eerste hulp bij een pasgeboren kindje. De placenta was losgescheurd, waardoor het kindje niet meer ademde toen het werd geboren. Met de juiste personen en de beperkte middelen konden we het kindje toch redden.
- De middelen zijn ook hier heel beperkt. Zo moest er bij een kindje secreties verwijderd worden uit mond en neus. Normaal is hier een toestel voor. Omdat dit niet werkte ging de verpleegkundige een leiding van een infuus halen. Het ene uiteinde plaatste ze in de mond van het kind, het andere in haar mond. Door dan te zuigen werden de secreties bij het kind verwijderd. (Hierna spuwde de verpleegkundige alles uit tegen de muur...)
- Op dinsdag 2 april kon ik een keizersnede meevolgen. Net toen het kindje werd geboren lag ik op de grond... Vlekken kwamen opeens voor mijn ogen met alle gevolgen vandien. Te weinig eten en drinken waren waarschijnlijk de oorzaak.
- Het team hier is fantastisch! Verpleegkundigen die je op een beleefde manier iets vragen, die bereid zijn om je dingen uit te leggen,... Geweldig gewoon!
- Dinsdag werd er één kindje geboren, woensdag 6 kindjes (waaronder een tweeling), donderdag 3 kindjes. Het ene kindje is al wat groter dan het andere, maar op zich blijven het allemaal kleine wondertjes!
Gisterenavond kocht ik nog enkele souvenirtjes. Natuurlijk ga ik nu nog niet vertellen voor wie deze zijn en wat het juist is, anders is het geen verrassing meer...
Voor de voetballiefhebbers onder ons: de nationale voetbalploeg van Tunesië verblijft in het hotel hier in Banjul. Ik gaf mijn eigen even de kost en wenste de coach nog veel succes J.
Tot de volgende,
Anneleen
Het is alweer een tijdje geleden dat ik, Anneleen, een berichtje heb gepost over mijn avonturen. Om jullie up-to-date te houden volgen hier enkele belevenissen van de afgelopen dagen.
Op maandag 25 maart zijn Marleen en ik in de vroege uurtjes vertrokken om de mangroves te bezoeken. Naar Gambiaanse gewoonten hadden we verwacht dat we enkele minuten (lees tussen 30 minuten en 1 uur) moesten wachten op onze ‘kapitein’. Wonder boven wonder was de man die ons richting mangroves zou brengen 10 minuten te vroeg. We konden onze ogen niet geloven! Eens geïnstalleerd in het houten bootje gingen we op zoek naar de vele vogels die je hier kan vinden. Enkele prachtige vogels passeerden voorbij onze ogen. Na ongeveer 5 uur op het bootje te hebben gezeten, gingen we langs het strand richting hotel. Om 15 uur hadden we afgesproken met Bas (een jonge Gambiaan die we via andere Belgen in het hotel hebben leren kennen). Hij ging met ons samen naar de markt. Omdat het op dat moment ontzettend warm was, hebben we enkel het noodzakelijke aangekocht, namelijk de bednetten. Met man en macht kregen we de 30 aangekochte netten veilig en wel in het hotel.
De volgende dag (dinsdag 26 maart) was het tijd om nog eens een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis. Hier gaven Marleen, Jolien en ikzelf alle materialen af die we konden aankopen via de gemeente Aalter (zie blogbericht 'Dank u wel, Aalter')
Woensdag 27 maart hielden we een ‘rustdagje’. Even werken voor school, een spelletje spelen aan het zwembad, geld wisselen in de bank,... Kortom, een ‘relaxed’ dagje om genoeg energie op te doen voor de volgende dag.
Op donderdag 28 maart hadden we een uitstap gepland met het hotel. Deze keer gingen we richting Brikama. Per boot bezochten we ook hier de mangroves en maakten we een uitgebreide wandeling in het park. We kregen er ontzettend veel uitleg over bomen, planten, Gambiaanse historiek,... Tussen dit alles door bezochten we een oude man die in het park woont. De man is eind de 90 jaar en doet aan handlezen. 'Voor de fun’ hebben we even onze toekomst laten voorspellen... Wat de man allemaal heeft gezegd gaan we natuurlijk niet aan jullie neus hangen. Hierna werd ons een Afrikaanse maaltijd voorgeschoteld. Eenmaal we ons buikje rond hadden gegeten gingen we met de jeep verder naar de volgende stop: de houtsnijmarkt en de veemarkt. Op de houtsnijmarkt zag ik een handgemaakt houten doosje staan. Met wat overtuigingskracht en vastberadenheid kocht ik dit voor 100 dalasi (=2,5€). Missie geslaagd! Op de veemarkt kregen we wat uitleg over het kopen en de prijzen van de dieren. Zo koop je hier (in tegenstelling tot bij ons) een volledig dier, en geen ‘koteletje’ van 200 gram.
 |
| De life stock market in Brikama |
 |
| Moe maar voldaan sloten we de avond af met een glaasje wijn en elkaars gezelschap. |
Zaterdag 30 maart volgde het afscheid. Tranen kwamen opnieuw even naar boven. Niet alleen omdat Marleen richting België vertrok, maar ook omdat Jolien, Gert-Jan en Catherine nog tot zondagavond zouden wegblijven. Gelukkig stonden enkele mensen voor me klaar om de dag sneller te laten verlopen. Ik deed nog even een praatje met een koppel uit Nederland, zei nog even goeiedag tegen wat mensen in het hotel en ging daarna naar mijn huisje. Eenmaal aangekomen stortte ik me op het schoolwerk. De dag ging uiteindelijk veel sneller voorbij dan verwacht (waarvoor schoolwerk toch niet allemaal goed kan zijn...)
Op maandag 1 april was er hier in Gambia (opnieuw) een public holiday. Ik moest die dag niet gaan werken. (wat voor mij niet echt goed uitkwam, aangezien ik nog enkele uren moet inhalen van een vorige stageperiode.) Dinsdag startte dus de nieuwe werkweek en dit op de dienst materniteit. Jammer genoeg was het ontzettend rustig die dag. Een beetje een tegenvaller, want ik had geen zin om stil te zitten en niets te doen. Met een kleine teleurstelling ging ik naar huis. Woensdag werkte ik van 8u tot 20u, en wat was dit een fantastische dag... Ik heb er ontzettend veel dingen gezien en en nieuwe dingen bijgeleerd. Om jullie een beeld te geven van de dienst materniteit:
- Een bed kan je hier niet hoger of lager zetten. Met een houten krukje (dat soms aanwezig is) moet de zwangere vrouw maar op haar bed zien te geraken.- Vergeet pijnstillers of een epidurale verdoving; wie een kind wil, moet pijn lijden!
- Er ligt ontzettend veel vuil op de vloer, voornamelijk bloed. Niet alles wordt direct proper gemaakt. Gevolg : mieren op de vloer.
- De communicatie met de patiënten verloopt soms wat moeilijk. Veel van hen spreken enkel Wolof of een andere lokale taal. Hierdoor is het moeilijk om iets te vragen of om iets uit te leggen aan de vrouw.
- Bijna elke vrouw komt binnen met haar moeder of een zus. De man is zo goed als nooit aanwezig.
- Wanneer de vrouw bevalt duurt het meestal enkele uren voor ze haar kind kan vasthouden. Het contact tussen moeder-kind wordt hier niet gestimuleerd.
- Voor de 8ste keer bevallen is hier geen uitzondering ...
- Er is ontzettend veel lawaai op de dienst. Telefoons die afgaan, verpleegkundigen die naar elkaar roepen,...
- Sommige vrouwen wachten heel lang voor ze naar het ziekenhuis komen. Soms zelfs tot ze volledige ontsluiting hebben.
- Ook hier heb ik meegeholpen met de eerste hulp bij een pasgeboren kindje. De placenta was losgescheurd, waardoor het kindje niet meer ademde toen het werd geboren. Met de juiste personen en de beperkte middelen konden we het kindje toch redden.
- De middelen zijn ook hier heel beperkt. Zo moest er bij een kindje secreties verwijderd worden uit mond en neus. Normaal is hier een toestel voor. Omdat dit niet werkte ging de verpleegkundige een leiding van een infuus halen. Het ene uiteinde plaatste ze in de mond van het kind, het andere in haar mond. Door dan te zuigen werden de secreties bij het kind verwijderd. (Hierna spuwde de verpleegkundige alles uit tegen de muur...)
- Op dinsdag 2 april kon ik een keizersnede meevolgen. Net toen het kindje werd geboren lag ik op de grond... Vlekken kwamen opeens voor mijn ogen met alle gevolgen vandien. Te weinig eten en drinken waren waarschijnlijk de oorzaak.
- Het team hier is fantastisch! Verpleegkundigen die je op een beleefde manier iets vragen, die bereid zijn om je dingen uit te leggen,... Geweldig gewoon!
- Dinsdag werd er één kindje geboren, woensdag 6 kindjes (waaronder een tweeling), donderdag 3 kindjes. Het ene kindje is al wat groter dan het andere, maar op zich blijven het allemaal kleine wondertjes!
Gisterenavond kocht ik nog enkele souvenirtjes. Natuurlijk ga ik nu nog niet vertellen voor wie deze zijn en wat het juist is, anders is het geen verrassing meer...
Voor de voetballiefhebbers onder ons: de nationale voetbalploeg van Tunesië verblijft in het hotel hier in Banjul. Ik gaf mijn eigen even de kost en wenste de coach nog veel succes J.
Tot de volgende,
Anneleen
donderdag 4 april 2013
Cultuurshock in het kwadraat
Dag bloglezers,
Samen met mijn ouders en zus verkenden we dinsdag 2 april Banjul. “Je moet dit werkelijk in het echt gezien hebben om te weten wat het is!”, zeiden ze. Heel wat zaken waar zij verwonderd van opkeken, zijn voor Anneleen en mij dagelijkse kost geworden.
Wat hebben we al gedaan?
-![]()
We bezochten het Royal Victoria Hospital (diensten pediatrie en neonatologie) en deelden opnieuw enkele bruikbare materialen uit: een babyweegschaal, kinderkoortsthermometers, babymutsjes, kinderkledij geschonken door de A-mode, balpennen, (hand)doeken en een tweedehands laptop voor Ramatouillie geschonken door haar Nederlandse pleegmoeder
![]()
- We maakten kennis met de mensen van de compound waar ik verblijf
- We bezochten het primitieve cakebakkerijtje dat bij de compound hoort
- We wandelden door de Albert Market met alle geuren, kleuren en rommel erbij
- We genoten van een strandwandeling en zagen de piroqueboten die de Gambiarivier oversteken (en de typische manier waarop passagiers ingeladen worden)
- Bezoek aan de middelbare school in Banjul waar Gert-Jan en Catherine les geven. Er waren jammer genoeg slechts een 20-tal kinderen aanwezig wegens de paasvakantie. Aan de directeur gaven we balpennen, gradenbogen en passers om in de school te gebruiken. Hiermee was hij heel tevreden ! Hij bedankte ons in naam van alle studenten en leerkrachten.
- Met de ‘bushtaxi’ en in gezelschap van Musa (bekende van Jolien) naar de drukke markt in Serrekunda waar gewoon ALLES te koop is… (maar afdingen is de boodschap!); daarna nog bezoek aan de batikmarkt (batik zijn doeken die op een natuurlijke manier geverfd zijn)
- Bezoek aan de 'Arch 22' in Banjul (beklimming en mooie uitzichten over de stad)
- Bezoek aan de bekende ‘Crocodile Pool’ in Bakau (opnieuw met de ‘bushtaxi’)
Groetjes,
Jolien
Samen met mijn ouders en zus verkenden we dinsdag 2 april Banjul. “Je moet dit werkelijk in het echt gezien hebben om te weten wat het is!”, zeiden ze. Heel wat zaken waar zij verwonderd van opkeken, zijn voor Anneleen en mij dagelijkse kost geworden.
Wat hebben we al gedaan?
-
- We maakten kennis met de mensen van de compound waar ik verblijf
- We bezochten het primitieve cakebakkerijtje dat bij de compound hoort
- We wandelden door de Albert Market met alle geuren, kleuren en rommel erbij
- We genoten van een strandwandeling en zagen de piroqueboten die de Gambiarivier oversteken (en de typische manier waarop passagiers ingeladen worden)
- Bezoek aan de middelbare school in Banjul waar Gert-Jan en Catherine les geven. Er waren jammer genoeg slechts een 20-tal kinderen aanwezig wegens de paasvakantie. Aan de directeur gaven we balpennen, gradenbogen en passers om in de school te gebruiken. Hiermee was hij heel tevreden ! Hij bedankte ons in naam van alle studenten en leerkrachten.
- Met de ‘bushtaxi’ en in gezelschap van Musa (bekende van Jolien) naar de drukke markt in Serrekunda waar gewoon ALLES te koop is… (maar afdingen is de boodschap!); daarna nog bezoek aan de batikmarkt (batik zijn doeken die op een natuurlijke manier geverfd zijn)
- Bezoek aan de 'Arch 22' in Banjul (beklimming en mooie uitzichten over de stad)
- Bezoek aan de bekende ‘Crocodile Pool’ in Bakau (opnieuw met de ‘bushtaxi’)
Groetjes,
Jolien
Abonneren op:
Posts (Atom)