Het is alweer een tijdje geleden dat ik, Anneleen, een berichtje heb gepost over mijn avonturen. Om jullie up-to-date te houden volgen hier enkele belevenissen van de afgelopen dagen.
Op maandag 25 maart zijn Marleen en ik in de vroege uurtjes vertrokken om de mangroves te bezoeken. Naar Gambiaanse gewoonten hadden we verwacht dat we enkele minuten (lees tussen 30 minuten en 1 uur) moesten wachten op onze ‘kapitein’. Wonder boven wonder was de man die ons richting mangroves zou brengen 10 minuten te vroeg. We konden onze ogen niet geloven! Eens geïnstalleerd in het houten bootje gingen we op zoek naar de vele vogels die je hier kan vinden. Enkele prachtige vogels passeerden voorbij onze ogen. Na ongeveer 5 uur op het bootje te hebben gezeten, gingen we langs het strand richting hotel. Om 15 uur hadden we afgesproken met Bas (een jonge Gambiaan die we via andere Belgen in het hotel hebben leren kennen). Hij ging met ons samen naar de markt. Omdat het op dat moment ontzettend warm was, hebben we enkel het noodzakelijke aangekocht, namelijk de bednetten. Met man en macht kregen we de 30 aangekochte netten veilig en wel in het hotel.
De volgende dag (dinsdag 26 maart) was het tijd om nog eens een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis. Hier gaven Marleen, Jolien en ikzelf alle materialen af die we konden aankopen via de gemeente Aalter (zie blogbericht 'Dank u wel, Aalter')
Woensdag 27 maart hielden we een ‘rustdagje’. Even werken voor school, een spelletje spelen aan het zwembad, geld wisselen in de bank,... Kortom, een ‘relaxed’ dagje om genoeg energie op te doen voor de volgende dag.
Op donderdag 28 maart hadden we een uitstap gepland met het hotel. Deze keer gingen we richting Brikama. Per boot bezochten we ook hier de mangroves en maakten we een uitgebreide wandeling in het park. We kregen er ontzettend veel uitleg over bomen, planten, Gambiaanse historiek,... Tussen dit alles door bezochten we een oude man die in het park woont. De man is eind de 90 jaar en doet aan handlezen. 'Voor de fun’ hebben we even onze toekomst laten voorspellen... Wat de man allemaal heeft gezegd gaan we natuurlijk niet aan jullie neus hangen. Hierna werd ons een Afrikaanse maaltijd voorgeschoteld. Eenmaal we ons buikje rond hadden gegeten gingen we met de jeep verder naar de volgende stop: de houtsnijmarkt en de veemarkt. Op de houtsnijmarkt zag ik een handgemaakt houten doosje staan. Met wat overtuigingskracht en vastberadenheid kocht ik dit voor 100 dalasi (=2,5€). Missie geslaagd! Op de veemarkt kregen we wat uitleg over het kopen en de prijzen van de dieren. Zo koop je hier (in tegenstelling tot bij ons) een volledig dier, en geen ‘koteletje’ van 200 gram.
 |
| De life stock market in Brikama |
 |
| Moe maar voldaan sloten we de avond af met een glaasje wijn en elkaars gezelschap. |
Zaterdag 30 maart volgde het afscheid. Tranen kwamen opnieuw even naar boven. Niet alleen omdat Marleen richting België vertrok, maar ook omdat Jolien, Gert-Jan en Catherine nog tot zondagavond zouden wegblijven. Gelukkig stonden enkele mensen voor me klaar om de dag sneller te laten verlopen. Ik deed nog even een praatje met een koppel uit Nederland, zei nog even goeiedag tegen wat mensen in het hotel en ging daarna naar mijn huisje. Eenmaal aangekomen stortte ik me op het schoolwerk. De dag ging uiteindelijk veel sneller voorbij dan verwacht (waarvoor schoolwerk toch niet allemaal goed kan zijn...)
Op maandag 1 april was er hier in Gambia (opnieuw) een public holiday. Ik moest die dag niet gaan werken. (wat voor mij niet echt goed uitkwam, aangezien ik nog enkele uren moet inhalen van een vorige stageperiode.) Dinsdag startte dus de nieuwe werkweek en dit op de dienst materniteit. Jammer genoeg was het ontzettend rustig die dag. Een beetje een tegenvaller, want ik had geen zin om stil te zitten en niets te doen. Met een kleine teleurstelling ging ik naar huis. Woensdag werkte ik van 8u tot 20u, en wat was dit een fantastische dag... Ik heb er ontzettend veel dingen gezien en en nieuwe dingen bijgeleerd. Om jullie een beeld te geven van de dienst materniteit:
- Een bed kan je hier niet hoger of lager zetten. Met een houten krukje (dat soms aanwezig is) moet de zwangere vrouw maar op haar bed zien te geraken.- Vergeet pijnstillers of een epidurale verdoving; wie een kind wil, moet pijn lijden!
- Er ligt ontzettend veel vuil op de vloer, voornamelijk bloed. Niet alles wordt direct proper gemaakt. Gevolg : mieren op de vloer.
- De communicatie met de patiënten verloopt soms wat moeilijk. Veel van hen spreken enkel Wolof of een andere lokale taal. Hierdoor is het moeilijk om iets te vragen of om iets uit te leggen aan de vrouw.
- Bijna elke vrouw komt binnen met haar moeder of een zus. De man is zo goed als nooit aanwezig.
- Wanneer de vrouw bevalt duurt het meestal enkele uren voor ze haar kind kan vasthouden. Het contact tussen moeder-kind wordt hier niet gestimuleerd.
- Voor de 8ste keer bevallen is hier geen uitzondering ...
- Er is ontzettend veel lawaai op de dienst. Telefoons die afgaan, verpleegkundigen die naar elkaar roepen,...
- Sommige vrouwen wachten heel lang voor ze naar het ziekenhuis komen. Soms zelfs tot ze volledige ontsluiting hebben.
- Ook hier heb ik meegeholpen met de eerste hulp bij een pasgeboren kindje. De placenta was losgescheurd, waardoor het kindje niet meer ademde toen het werd geboren. Met de juiste personen en de beperkte middelen konden we het kindje toch redden.
- De middelen zijn ook hier heel beperkt. Zo moest er bij een kindje secreties verwijderd worden uit mond en neus. Normaal is hier een toestel voor. Omdat dit niet werkte ging de verpleegkundige een leiding van een infuus halen. Het ene uiteinde plaatste ze in de mond van het kind, het andere in haar mond. Door dan te zuigen werden de secreties bij het kind verwijderd. (Hierna spuwde de verpleegkundige alles uit tegen de muur...)
- Op dinsdag 2 april kon ik een keizersnede meevolgen. Net toen het kindje werd geboren lag ik op de grond... Vlekken kwamen opeens voor mijn ogen met alle gevolgen vandien. Te weinig eten en drinken waren waarschijnlijk de oorzaak.
- Het team hier is fantastisch! Verpleegkundigen die je op een beleefde manier iets vragen, die bereid zijn om je dingen uit te leggen,... Geweldig gewoon!
- Dinsdag werd er één kindje geboren, woensdag 6 kindjes (waaronder een tweeling), donderdag 3 kindjes. Het ene kindje is al wat groter dan het andere, maar op zich blijven het allemaal kleine wondertjes!
Gisterenavond kocht ik nog enkele souvenirtjes. Natuurlijk ga ik nu nog niet vertellen voor wie deze zijn en wat het juist is, anders is het geen verrassing meer...
Voor de voetballiefhebbers onder ons: de nationale voetbalploeg van Tunesië verblijft in het hotel hier in Banjul. Ik gaf mijn eigen even de kost en wenste de coach nog veel succes J.
Tot de volgende,
Anneleen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten