We are still alive!

Vrijdagnamiddag stond het lang geplande bezoek aan het Health Centre op het programma. Een Health Centre kan je vergelijken met een ziekenhuis, maar dan kleiner. Hier komen onder andere vrouwen om te bevallen; onderzoeken worden hier uitgevoerd en er worden vaccinaties uitgedeeld… Een Health Centre vind je bijna in elk kleiner dorpje.

Het Health Centre dat wij bezochten, bevond zich in Tabokoto. Met behulp van het stappenplan dat een verpleegkundige van de dienst neonatologie voor ons had opgemaakt, gingen we erheen. We namen voor de eerste keer alleen een bushtaxi (dit is een busje waar ongeveer 10 tot 15 mensen in kunnen, je voelt je werkelijk als een sardien in een blik). We waren ongeveer 45 minuten onderweg. Eens aangekomen stonden we versteld van het centrum dat toch wel in goede staat is. Het gebouw is ongeveer acht jaar oud en naar onze mening zag het er vrij net uit. Wat ons direct opviel is dat het er ook zeer rustig was. Na ons te hebben voorgesteld aan een verpleegkundige die op de dienst pediatrie werkt, kregen we een rondleiding. Zij vertelde onder andere dat het in de namiddag steeds kalmer is dan in de voormiddag, zeker op het einde van de week. De drukste dagen zijn maandag en dinsdag. Toen we nog maar net binnen waren, kwam een zwangere vrouw binnen gewandeld. Na vijf minuten hoorden we opeens een baby huilen, raar maar waar: de vrouw was op die korte tijd al bevallen. Enkel een vroedvrouw (in dit geval was het een man) was verantwoordelijk voor de bevalling. Ook hier konden we vaststellen dat de patiënten zeer weinig privacy hebben. De bedden staan namelijk op een halve meter van elkaar.

Diensten die in dit Health Centre aanwezig zijn:
- Pediatrie
- Female ward
- Materniteit
- Eye clinic
- Abdominal clinic
- Vaccination room
- Pharmacy
- OPD (dienst waar je eerst terecht komt en waar je onderzocht wordt)

Vrijdagavond gingen we naar het hotel. We hadden namelijk afgesproken met het thuisfront via skype. De laatste zaken werden geregeld, materiaal dat zeker moet meegenomen worden, dingen die niet meer nodig zijn,... Nog twee dagen en de mama van Anneleen komt. Het zal een grote aanpassing voor haar worden: van 0°C naar ongeveer 35°C!

Zaterdag hadden we een uitstap gepland. We trokken met de bushtaxi en de taxi naar Kololi Beach. Hier genoten we van de zon, een drankje en een hapje. Ook een gezelschapsspelletje mocht niet ontbreken. Toen de zon achter de wolken verdween, vonden we het tijd om te gaan paardrijden. Elk hadden we een begeleider en wandelden we op het strand. Het was opnieuw even wennen aangezien het voor ons allebei al enkele jaren geleden was. Gelukkig ging alles vlot en al snel gingen we in draf en in galop. Na 40 minuten, die veel te snel voorbij waren, namen we afscheid van ons paard. Nadien trakteerden we onszelf op een portie vitaminen: een groot bord met overheerlijk vers fruit!

Na een ontspannende namiddag belden we één van de nachtverpleegkundigen waar we mee samenwerkten op de dienst pediatrie en reden we naar Kotu. ‘Sara’ had ons namelijk al een tijdje geleden uitgenodigd om bij haar te logeren. We gingen eerst nog even langs bij de apotheek waar ze ook werkt en kregen hier een korte rondleiding. Nadien stapten we naar haar huis en werden we hartelijk ontvangen. We maakten er kennis met haar familie en vrienden. Enkele vrienden vroegen ons of ze een Belgische naam konden krijgen. We gaven hen de namen Laurens, Wim en Sander. Wat een plezier hadden ze, aangezien ze de namen niet konden uitspreken! We kregen ook een drankje ('wonjo', een rode thee gemaakt van bloemen) aangeboden en nadien trakteerde de nonkel van Sara ons op een lekkere pizza. Na deze lange maar leuke dag sloten we onze ogen…
Rond 9 uur werden we wakker, we hadden fantastisch goed geslapen. Sara zorgde voor een ontbijt (brood met een eitje, aardappel en mayonaise). Nadien brachten we nog een bezoek bij één van haar beste vriendinnen, waar we opnieuw hartelijk werden ontvangen en konden proeven van de Afrikaanse keuken. Omdat er nog schoolwerk op het programma stond, vertrokken we na de lunch terug naar Banjul. Rond 16 uur begonnen we (met wat tegenzin…) aan onze taken.

Jolien probeert hier aan haar conditie te werken. Samen met Gert-Jan gaat ze regelmatig gaan joggen op het strand! Zalig om bij zonsondergang over het strand te lopen… Anneleen doet dan ondertussen een praatje met Catherine.

Morgen (maandag 18 maart) start voor ons een nieuw avontuur. Deze keer zullen we op het operatiekwartier staan. Jolien zal er een volledige week stage lopen, Anneleen slechts twee dagen. Hopelijk vallen we niet flauw van al dat bloed, maar voor ons, verpleegkundigen, zal dat (hopelijk) geen probleem zijn.

Vele groetjes,

Jolien en Anneleen