Werken, werken, werken en af en toe een pauze

Hallo iedereen,

Het is alweer een tijd geleden.... Natuurlijk hebben we hier onze redenen voor. Op 18 februari viert men in Gambia elk jaar 'Independence Day’. Op deze feestdag gaan de Gambianen helemaal uit de bol! Muziek, iets drinken, parades door de straten, toeters en bellen,... Het was allemaal aanwezig. Deze dag mochten we zeker niet missen. We zijn dan ook even naar het (overvolle) park wat verderop gegaan om één van de parades te bekijken. Graag hadden we de president van Gambia gezien, maar dit was helaas niet het geval. Die dag was het behoorlijk warm. Lang in de zon blijven staan zat er niet in. We zijn dan ook op tijd terug naar ons huisje gegaan om nog wat verder te werken voor school. Op deze feestdag was het niet nodig dat we gingen werken. Het is namelijk een public holiday voor iedereen. Dit was voor ons een groot contrast met België. Ook op een feestdag wordt er bij ons gewerkt en moet je extra hard werken.

Om wat uren in te halen van onze eerste 2 weken stage werkten we op dinsdag, woensdag en donderdag van 8 uur tot 20 uur. De verpleegkundigen op de dienst konden het niet geloven dat we hier zelf voor gekozen hadden. Het klinkt misschien raar, maar deze 3 dagen zijn voorbij gevlogen. Veel sneller dan de andere dagen waarbij we slechts 6 uur per dag werkten.

Dinsdagnamiddag konden we met een patiënte mee naar het MRC. MRC staat voor 'Medical Research Centre' en is gelegen in Bakau, een stadje op 15 minuten rijden van Banjul. Eenmaal aangekomen in het MRC trokken we onze ogen open. Mooie grote gebouwen, bloemen, nieuwe bankjes,... Het leek wel een ziekenhuis zoals in België. De patiënte moest een echografie van het hart krijgen. Toen het haar beurt was mochten we ook meegaan om dit onderzoek te volgen. Nadien kregen we ook nog een rondleiding van een verpleegkundige op een dienst waar kinderen, mannen en vrouwen liggen. (Alle 3 in een aparte ruimte). De mensen die hier liggen doen mee aan een onderzoek. Dit kan bijvoorbeeld gaan over iemand met malaria, meningitis,... Met een gebroken arm moet je hier niet komen. Het centrum zelf is volledig gesponsord door Engeland. Één van de Engelse dokters die we hebben leren kennen, werkt dan ook de meeste dagen van de week in dit centrum.

Na 3 weken stage hebben we beide het gevoel dat we onze plek gevonden hebben binnen het team van verpleegkundigen. We weten hoe de dagindeling eruit ziet, wat we kunnen doen, welk materiaal we voor bepaalde handelingen kunnen gebruiken,... We vroegen voor school zoveel mogelijk feedback aan de verschillende verpleegkundigen. Deze was zeer lovend! Ook van een buitenlandse dokter kregen we mooie commentaar. Hier waren we uiteraard heel blij om!

Om het weekend in te zetten gingen we nog even naar het strand. Zoals gewoonlijk konden we hier geen middagdutje doen of een boek lezen. Je wordt er elke 5 minuten wel door iemand aangesproken. Er kwam een dame naar ons toe met wat fruit en souvenirs  Ze kon voor ons een bordje met fruit maken. Hier hadden we beide wel zin in! Op dit bordje lagen kokosnoot, banaan, mango, ananas en grapefruit.

Op zaterdag 23 februari hebben we veel verschillende dingen gedaan. Na wat langer te hebben geslapen namen we een frisse douche (letterlijk en figuurlijk), deden we een handwas, gingen we naar de supermarkt om onze voorraad eten en drinken in te slaan en genoten we voor de eerste maal sinds ons verblijf van het zwembad aan het hotel. Nadat we volledig ontspannen waren (en een bruiner kleurtje hadden), gingen we naar huis. Het schoolwerk blijft ons namelijk nog steeds achtervolgen... Om 21 uur was er opnieuw een avondshow in het hotel. Als ontspanning gingen we hier naar gaan kijken. Nadien werkten we nog even door voor school. We moeten ons namelijk voorbereiden op een andere dagindeling. Volgende week werken we namelijk van 20 u. ’s avonds tot 8 u ’s ochtends.  

Jolien heeft ondertussen haar nieuwe verslaving gevonden, namelijk bananen! Elke dag eet ze er twee. Sinds deze week heeft ze ook bananenkoekjes (soort prince-koekjes met bananencrème tussen), bananenyoghurt en bananendrank ontdekt. Anneleen wacht vol spanning op een gele kleur van bananen bij Jolien!

Nog een leuk weetje om ons bericht af te sluiten. We merkten deze week op dat niet alle kinderen hier zo vriendelijk zijn. Wanneer we namelijk over straat lopen, komen er steeds kinderen naar ons om onze handen aan te raken. (Deze handen zijn al dan niet plakkerig, vuil,...) Tegenwoordig komen ze ook naar ons met ‘de vraag’: Give me icecream, give me money,... Voor ons komt dit behoorlijk brutaal en onbeleefd over. Tegen deze kinderen zeggen we kordaat : No!

Steeds warmer wordende groetjes (op zaterdag 36°C),

Jolien en Anneleen