Examenresultaten + pijn in het hart in het ziekenhuis

Daarnet konden we onze resultaten van onze examens in januari bekijken. Hierbij laten we jullie graag weten dat we er beiden voor alles door zijn!!! - Vreugdesprongetje ! -

Voor diegenen die het nog niet zouden weten: in Gambia is het 1 uur vroeger (vb. 18u in Gambia = 19u in België).

De eerste Afrikaanse wondjes aan onze voeten zijn voor ons beiden een feit. Een strandwandeling kreeg een andere wending. Gelukkig zijn wij als toekomstige verpleegkundigen goed voorbereid en weten we hoe we dit moeten verzorgen. Resultaat = alles is terug in orde! Dit tot grote vreugde, we kregen namelijk in België te horen dat wonden hier niet makkelijk genezen. Dit door het vele stof, de temperatuur, de omgeving,...

Op dinsdag 5 februari hebben we voor het eerste enkele uurtjes aan het strand gelegen. Natuurlijk mocht de zonnecrème hier niet ontbreken. Ook namen we genoeg water mee, we waren dus goed voorzien. Wie denkt dat je ongestoord op het strand in Gambia kan liggen is verkeerd. Je wordt er namelijk regelmatig aangesproken door de plaatselijke bevolking. Zij willen graag weten van waar je komt; waar je verblijft; vragen of je iets wil kopen (postkaartjes, sjaals, fruit,...).

We hebben nu ongeveer 1 week stage gedaan op de dienst pediatrie. Elke dag trokken we de ogen open, bijvoorbeeld:
- Wanneer een kindje zuurstof moet krijgen via een neusbril wordt deze neusbril gebruikt van het vorige kindje. Het wordt niet ontsmet of er wordt geen nieuwe neusbril genomen.
- Wanneer er antibiotica moet gegeven worden, wordt de medicatie opgelost met 4 ml aqua. Er is echter nergens terug te vinden of dit wel met 4 ml moet zijn. De antibiotica wordt rechtstreeks in de vene ingespoten. Terwijl op de bijsluiter duidelijk staat vermeld dat dit product over 3–4 minuten traag moet inlopen.

Het enige ‘harde werk’ dat de verpleegkundigen op de dienst pediatrie doen is het toedienen van medicatie. Natuurlijk willen we hier steeds bij meehelpen. Jammer genoeg is het geschrift van de meeste Gambianen onleesbaar en kan je al snel een fout maken. Het toedienen gebeurt ook nog eens rechtstreeks in de ader. Kinderen beginnen automatisch te wenen wanneer ze je zien afkomen met een spuitje. Ons hart brak... de kindjes zien hier zoveel af (hun ziekte, door de warmte, geen hygiënisch zorgen of comfort,...) En dan doen we de kinderen ook nog eens pijn terwijl dit eigenlijk kan vermeden worden.

Als verpleegkundigen is het ook hier onze taak om materiaal te ontsmetten. Dit kan je echter niet vergelijken met de Belgische normen. Men gebruikt hier kraantjeswater waarbij een product wordt toegevoegd. Hiermee kuisen de verpleegkundigen enkel het karretje af waar de medicatie opstaat, de lavabo en de ijskast (waar bloed enige tijd inligt). De bedden worden niet ontsmet of gereinigd. Hier is er namelijk ‘geen tijd’ en geen materiaal voor. Enkel wanneer een kindje overlijdt op de dienst gaat het bed naar een speciale afdeling in het ziekenhuis waar het ontsmet wordt. Gelukkig heeft Jolien een ontsmettingsmiddel meegenomen: Hibitane 5%. Dit moet je aanlengen met een bepaalde hoeveelheid water, anders is de concentratie te sterk. De verpleegkundigen keken nogal raar toen we dit aan het maken waren. De rode kleur van het middel vonden ze namelijk leuker dan de roze kleur. Een dokter zag het uiteindelijke verdunde flesje staan. Volgens haar heeft dit geen werking. Je moet het middel zo gebruiken, zonder aan te lengen.

Balpennen zijn hier niet gekend. We moeten een paar keer per dag de onze afstaan aan de andere verpleegkundigen of de dokters. De gekregen balpennen via school zorgden al snel voor veel blije gezichten.

We hebben ook een Engelse dokter leren kennen. Zij verblijft in een nabijgelegen stadje (Bakau) en doet hier voor een klein jaar vrijwilligerswerk. We konden het al snel heel goed met elkaar vinden. Ze nodigde ons zelf uit bij haar thuis in het weekend. Ook is ze steeds bereid om vragen te beantwoorden, ons rond te leiden in het ziekenhuis,...

’s Ochtends kopen we een stokbrood als ontbijt. Het brood wordt niet in de gekende broodzak gestoken zoals bij ons, maar in een papier van een tijdschrift. Wel is het hier veel goedkoper, een stokbrood kost hier 6 dalasi (= 0,15 euro). De smaak is wel ongeveer hetzelfde, en het is steeds lekker mals. Wanneer we onderweg naar of van het ziekenhuis nog honger of dorst zouden hebben, kunnen we steeds eten of drinken vinden. In één straat zijn er namelijk veel kleine ‘winkeltjes’. Hier kan je een mandarijn kopen voor 4 dalasi (= 0,10 euro), een flesje fanta van 300 ml voor 12 dalasi (= 0,30 euro).

Gisterennamiddag gingen we ook even naar de markt. De markt hier is elke dag open, van ’s ochtends tot ’s avonds. Dit bezoekje doe je best niet alleen als toerist. Iemand meenemen van hier is een veel beter idee. Je kan er o.a. vlees en vis kopen (niet zo mooi verpakt zoals bij ons, maar het wordt verkocht op een houten tafel met alle vliegen en geuren vandien), kledij (die je trouwens zelf op maat kan laten maken), souveniers (handgemaakt), fruit, schoenen,...
Foto’s van dit avontuur volgen nog.

Warme groetjes aan het nu waarschijnlijk ondergesneeuwde België,

‘Sister’ Jolien en ‘sister’ Anneleen