Onze eerste werkdag op de pediatriedienst zit erop…

Dag thuisblijvers,

Hier ons derde blogbericht vanuit Banjul.

Vandaag gingen we voor het eerst naar het ziekenhuis. We keken er allebei enorm naar uit. Sony nam nog een foto van ons beide in ons stagepak. 

Hier is het de gewoonte dat we ons uniform al van bij het vertrek thuis aantrekken, zo is het voor iedereen op straat duidelijk  dat wij verpleegkundigen zijn. Ook de kinderen dragen hier een uniform om naar school te gaan. Samen besloten we dat er zo op straat een andere sfeer heerst dan in het weekend. Het ziekenhuis ligt op een 10-tal minuutjes stappen van ons gastgezin.

Voor de Gambianen is het echt een belevenis om een blanke te ontmoeten. Telkens we door de Gambiaanse straten lopen, roepen de spelende kinderen naar ons ‘Toubab, Toubab’. Dit is Wolofs, een plaatselijke Afrikaanse taal en betekent blanke. De kinderen houden ervan om ons aan te raken, naar ons te zwaaien en naar ons te lachen. Net zoals de volwassenen ervan houden om ons steeds hartelijk te begroeten met een handdruk. Nu ervaren we hoe het voelt om als zwarte rond te lopen in België waar praktisch iedereen blank is.

Eens aangekomen om 8u15 aan het ziekenhuis, werden we van het kastje naar de muur gestuurd. We hadden in België al enkele mails gestuurd naar Samba Bah, onze stagebegeleider. Deze persoon zouden we natuurlijk op onze eerste dag graag willen ontmoeten, maar vooraleer we hem konden bereiken duurde het een tijdje. Steeds moesten we wachten op een persoon die ons naar de plaats zou brengen waar we uiteindelijk moesten zijn.

Een verpleegkundige, Fatou genaamd, gaf ons een korte rondleiding door het ziekenhuis op de afdelingen waar we zullen werken. Zo kregen we onder andere de neonatologie te zien, het operatiekwartier voor kinderen en een speciale afdeling voor ondervoede kinderen. Het meeste materiaal wordt aan het ziekenhuis geschonken. Dit is materiaal dat nog bruikbaar is, maar volgens onze normen niet meer up-to-date is. Landen die het RVTH sponsoren zijn onder andere België, Duitsland, Engeland, de Verenigde Staten…

Onze werkdag start eigenlijk om 8u en eindigt om 14u, maar vandaag was het pas 12u toen we konden starten op de pediatriedienst. We trokken grote ogen toen we op de Gambiaanse pediatrie aankwamen. De dienst bestaat uit één grote zaal en de meeste kinderen zijn vergezeld van hun mama. Een geur overwelmde ons wanneer we binnenkwamen op de afdeling. Volgens de Gambianen is het werk van een verpleegkundige zeer zwaar. Voor ons is het echter zeer kalm; we zaten vooral neer.

De verpleegkundigen hier krijgen een goede opleiding van twee jaar. Ze weten zeker waar ze mee bezig zijn. Ze hebben echter het materiaal niet om volgens de richtlijnen te werken. Een voorbeeld hiervan dat ons onmiddellijk opviel is dat de leiding bij het inspuiten van medicatie niet geflusht en ontsmet wordt. Dit zorgt voor veel pijn bij het kind omdat deze medicatie zo niet verdund wordt. De materialen die hier onder andere ontbreken zijn ontsmettingsmateriaal, steriele compressen, handschoenen, thermometers, bloeddrukmeters en een weegschaal. In de loop van deze week zullen we onze materialen afgeven waardoor de situatie tijdelijk zal verbeterd worden. Ze hebben wel een aantal middelen maar dit is zeer beperkt. En als ze het al hebben is het zeker niet van het meest moderne materiaal. Wat ons opviel is dat er ook twee dokters uit Cuba op de dienst werken. Alle buitenlandse studenten worden zeer vriendelijk onthaald, zowel door de verpleegkundigen, de dokters als de patiënten zelf.

Na een gesprek met Samba Bah kwamen we te weten dat dit het beste ziekenhuis is van Gambia. Je moet dit echt in real life gezien hebben om te weten wat dit betekent!

Foto’s van onze afdeling volgen nog (als het trage internet dit tenminste toelaat)!

Nog steeds hartverwarmende groetjes,

Fatou en Jeinaba. xxx