2 bewogen dagen: leven of dood?

Salaam Maleikum!

Op maandag 11 februari startte onze 2^de stageweek. Voor we onze werkweek op de dienst pediatrie begonnen, besloten we nog eens naar de ‘City Council’ te gaan. Hier konden we ons geld veilig opbergen. Normaal waren we dit al vroeger van plan, maar vrijdag is het hier al weekend. We hadden toen nog steeds geen toeristenvisum. Ook op ons internationaal paspoort hadden we nog geen stempel. Toen we de 1^ste dag toekwamen op het vliegveld was er namelijk geen douane aanwezig om ons de nodige stempel te geven. Om dit allemaal in orde te brengen zijn we dinsdagvoormiddag met iemand van de City Council naar het vliegveld geweest. Eens aangekomen kwamen we in contact met de ‘big boss’ van de luchthaven. We mochten uitleggen hoe het kwam dat we nog geen bewijs van aankomst in Banjul ontvangen hadden. Het personeel begreep niet goed hoe dit allemaal kon gebeuren. De 'big boss' noemde ons illegalen en in principe hadden we een misdrijf gepleegd en is dit strafbaar. Na dit stressmoment reden we daarna nog door naar de dienst immigratie waar we ook administratie moesten in orde doen. Gelukkig is het nu allemaal in orde en voelen we ons niet meer ‘illegaal’.

Na een weekend niet gewerkt te hebben in het ziekenhuis, vroegen we ons af hoe het met de kindjes zou zijn. We waren benieuwd om zowel de kinderen als de mama’s terug te zien. Jammer genoeg zagen we dat één kindje niet meer aanwezig was. Het 2 maanden oude meisje was namelijk zaterdagavond overleden. Kort na de geboorte was haar moeder overleden waardoor haar oma nu voor haar zorgde. Zij vergat echter het kind soms eten te geven. Het meisje was dan ook sterk ondervoed, ze woog 5 kg… Nadat we dit nieuws hadden verwerkt vroeg één van de verpleegkundigen aan Jolien of zij soms een lichtje had. Jolien begreep niet goed waarom hij dat vroeg. Pas na enkele seconden hadden we door dat de verpleegkundige dit lichtje nodig had om de pupilreactie na te gaan bij een kindje dat erg verzwakt was. Samen onderzochten we het kind. Het kind voelde erg koud aan, wat niet normaal was bij deze warme temperatuur. Het kindje reageerde ook niet meer op pijnprikkels en de hartslag was niet voelbaar. Al snel keken we naar elkaar en dachten we hetzelfde… De dokter werd opgebeld om de dood van het 4 maanden oude jongetje vast te stellen. In België zou er op dit moment veel spanning, verdriet,… ontstaan. Hier is dit echter niet het geval. We keken af en toe eens naar de moeder en zij probeerde haar sterk te houden. Ze had het moeilijk en kon haar tranen na een tijdje niet meer voor zichzelf houden. Familie van overleden personen krijgen van de dokter een ‘Death Certificate’, daarna wordt de patiënt naar het mortuarium overgebracht. Ook dit konden we  van dichtbij mee volgen. We beseffen dat dit niet bij deze ene keer zal blijven.

Dinsdag dachten we dat het een rustige werkdag zou worden, maar al snel bleek dit helemaal niet zo te zijn. Een twaalfjarige jongen was in ernstige ademnood en hij had de vermoedelijke diagnose tuberculose. Hij kreunde het uit van de pijn. Opeens riep de zus van de  jongen om hulp. Jolien kwam ter plaatse. Samen met een andere verpleegkundige twijfelden we geen moment en startten we de reanimatie op. Na een aantal beademingen en compressies kwam de dokter opnieuw ter plaatse met het lichtje. Enkele seconden later zei hij ‘finish’. Opnieuw een dubbel gevoel. Je wil alles doen voor het kind, maar je voelt je zo machteloos en opeens gaat alles zo snel! Een klein half uurtje later, nog niet helemaal bekomen van wat er was gebeurd, riep een andere moeder ons. Haar 6-weken oude kindje was opnieuw gestopt met ademen. Eerder deze dag, zo hoorden we van een verpleegkundige dat de vroegdienst had, werd er reeds gereanimeerd. Deze keer was Anneleen er als eerste bij. Ze controleerde of het kind nog ademde, maar dit was niet het geval. Omdat er niet direct materiaal bij de hand was om te reanimeren startte ze met mond-op-mondbeademing. Ondertussen waren er ook andere verpleegkundigen en dokters aanwezig. De ene verpleegkundige gaf het kind extra zuurstof via een masker, terwijl Anneleen compressies toediende. De dokter nam het nadien over en probeerde het kind te stabiliseren. Na 2 uur reanimeren had het kind een saturatie van 60 à 70%. Hierna werd ook nog een evacuerende punctie bij het kindje uitgevoerd (zonder enige verdoving werd 3 keer in de pleuraholte geprikt). 3 uur na de start van de reanimatie was het kind terug stabiel. Een opgelucht gevoel overheerste; we dachten namelijk dat ook dit kindje het niet zou overleven. Tot zo ver onze triestige verhalen…

Deze week deelden we onze eerste ballonnen uit aan de kindjes in het ziekenhuis. Hier op de dienst kennen ze geen cadeautjesmand/beloningssysteem zoals in België. De kinderen en ouders waren dolgelukkig met dit kleine gebaar. Dit zorgt voor enige troost na 4 keer verkeerd te prikken.

Om 18u was het moment aangebroken om medicatie toe te dienen. Aangezien we er beide niet van houden om de kinderen onnodig veel pijn  te moeten doen, zorgden we voor een nieuwe aanpak. We benaderden moeder en kind op een aangename en empathische manier. We namen onze tijd voor het toedienen van de medicatie en we troostten het  kind achteraf. Dit werd door zowel moeder als kind erg geapprecieerd.

Elke dag leren we nieuwe mensen kennen. Maandag ontmoetten we twee animatoren van het hotel vlakbij gelegen. Zij nodigden ons uit om op een woensdagavond of zaterdagavond één van hun shows te komen bekijken. Natuurlijk zullen we deze kans met beide handen grijpen. We kijken er al naar uit!

Greetings,

Fatou en Jeinaba